Afscheid is niet leuk!

Stiekem bevinden we ons ondertussen al in de zogenaamde ‘Middle of Nowhere’. Vakantie. Genieten. Met een ontzettend zachte G voor Lotte en een hoofdletter G voor Louise. In onze ogen hebben we dit driedubbeldik verdient en met dat in ons achterhoofd krijgt deze vakantie nu al een dikke vette 10.

Een terugblik op de afgelopen 1,5 week willen we natuurlijk niemand onthouden. Deze zijn namelijk voorbij gevlogen. Door alle hectiek, afscheidsfeestjes en hoogoplopende emoties is het ons even helemaal ontgaan dat er mensen in Nederland met smart op een teken van leven van ons zitten te wachten.

Wat betreft stage was het een vruchtbare week. De ene na de andere baby wilde bij ons geboren worden, en wij vingen ze liefdevol met beide handjes op. Huilend, schreeuwend en mooi roze zijn de, voor ons, laatste Zuid-Afrikaanse baby’tjes ter wereld gekomen. Deze laatste 1,5 week leek het kerst. Onze wensen kwamen een voor een uit. Nummer één: een tweeling! Joepie! Met wens nummer één kwam ook gelijk nummer twee uit: een stuitbevalling. Een vreemde gewaarwording. Uiteindelijk deden beide jongetjes het goed, hadden ze tien vingertjes en tien teentjes, en konden ze naar de neonatologie voor observatie. Helaas kreeg deze moeder een nabloeding (lees: bloedbad in de verloskamer, en daarbij veel hectiek, de nurses op een klutje en niet wetend wat ze eerst moesten gaan doen, waarbij onze lieve cliënte ondertussen rustig aan het leegbloeden was…) en moest de placenta manueel verwijdert worden op de OK. Wens nummer drie viel in het niet: de placenta van deze tweeling bewonderen.
Verder was het ook kerst voor twee van onze nieuwe vriendinnen. Dankzij onze werkzaamheden op de vieze verloskamers konden wij hun wensen in vervulling laten komen: een bevalling zien. Met tranen in hun ogen, en de mooiste reacties van deze meiden, kwamen er kinderen ter wereld. Ze wisten niet hoe ze ons moesten en konden bedanken voor deze ervaring. Een van deze baby’s besloot echter lekker eigenwijs al bij 31 weken uit de buik van zijn moeder te willen. Dit jongetje van 1800 gram deed het bijzonder goed en zag er ontzettend mooi uit.

Onze stage hebben we goed afgesloten en we kunnen met trotse gevoelens terugkijken op deze bijzondere periode. We hebben ontzettend veel geleerd, gezien en meegemaakt.

Naast alle hectiek van de ‘Maternity’ was ook de tijd van de afscheidsfeestjes toch echt aangebroken. Dit hadden we liever nog net ietsjes langer uitgesteld. Maar men moet nou eenmaal zo eens in de zoveel tijd door een welbekende zure appel heen bijten. Zo ook bij ons. Al was deze niet zuur, maar vooral erg gezellig. Het eerste afscheidsfeestje stond in ons laatste weekend in Tugela Ferry gepland. Het begon met het vertrek van Bianca naar Durban, waarbij rust, reinheid en regelmaat weer terug konden keren. Na een drukke dag op stage werden we opgewacht door ongeduldige kinderen, die de matrassen naar ons huis wilden verkassen voor het komende slaapfeestje. Zo snel hebben we de Zulu’s nog nooit zien lopen. In een mum van tijd lagen er overal matrassen en was de reinheid weggenomen. De rust wilden we liever nog even bewaren en in ons opnemen, dus besloten we de afspraak te maken dat ze over 2 uur konden komen voor het echte feestje: wortelenstamp eten, pizza’s maken en films gaan kijken. Veel films. Met veel chips. Stipt 18.00 uur stonden de kinderen gewassen en gestreken, in pyjama, binnen. Ze konden niet wachten. In koor riepen ze “Whowwww” voor de opgehangen slingers, afkomstig uit Lotte’s verjaardagspakket. De wortelenstamp viel zowaar in goede smaak, nadat er hele bussen met zout overheen waren gestrooid. Echter kennen deze kinderen bodemloze magen en stortten ze zich met z’n tienen op het maken van pizza’s, die daarna gedwee naar binnen werden gewerkt. Na tientallen vragen van de kinderen wanneer het tijd was voor de film, werd de eerste aangezet. Lief zaten ze met z’n allen voor de tv en zaten ze vol bewondering naar de film te kijken. Als echte aunty’s begonnen wij braaf aan onze taak van het chips in bakken doen. Niet veel later waren er 8 zakken chips doorheen gevlogen en zaten de kinderen te zeuren om meer eten. Oeps. Dit hadden we niet helemaal verwacht. Om de aandacht ergens anders op te vestigen dan op eten, besloten we de ingeslagen cadeautjes aan de kinderen te geven. De blije en verraste gezichtjes bij het uitpakken en zien van de cadeaus deden ons goed. Al was het wel een beetje jammer dat ze meteen weer een volgende film wilden kijken. Ons energielevel was wat aan de lage kant aan het raken en Louise stortte al snel in een diepe slaap met op haar schoot een ander slapend schaapje. Lotte hield trouw de wacht, al knikkebollend. Om 00.00 uur vonden we het welletjes en konden de kinderen gaan slapen. In bed kroop Aphiwe lekker tegen Lotte aan en Nokwanda sloeg haar armen om Louise heen. Deze dag was zowel voor de kinderen als voor ons meer dan geslaagd.

De volgende ochtend schrok Lotte om 6.20 uur wakker en vroeg ‘Louiseeee, ben je al wakker?!’ waarna Louise ook uit haar schoonheidsslaapje wakker schrok. Om 6 uur krijgen de kinderen normaal hun medicijnen. Wij zijn hier niet zo goed in. Al was het niet erg dat het nu wat later was. Na de medicijnen kropen we allemaal nog even lekker in ons warme bedje. We waren wel zo slim om de kinderen van 8 tot 10 uur even uit huis te bonjouren om onszelf ietwat op te kalefateren. Dit was wel nodig, na een nacht van 4 uur slapen. Om stipt 10 uur stonden de kinderen natuurlijk alweer binnen en zetten wij braaf een volgende film aan. Hun dag kon niet meer stuk. De onze ook niet. Op deze manier was iedereen tevreden gesteld. Na film nummer één, was het natuurlijk tijd voor nummer twee en voor popcorn. Ondertussen speelden ze met de nieuwe racebaan, hoelahoeps en was het bingospelletje al incompleet. Deze racebaan viel helemaal in de smaak. Onze laatste zaterdag met de kinderen was sneller voorbij dan gehoopt. Echter was er nog een zondag, waarop er nog meer films en eten werden verslonden. De rust, reinheid en regelmaat die wij het huis in hadden geblazen, verdween weer net zo snel als dat zij kwam op het moment dat Bianca en de meiden weer thuis kwamen. In minder dan een minuut was het huis ontploft. Probleem: om in de keuken te komen moest er over koffers, weekendtassen en boodschappentassen geklauterd worden en dezelfde weg weer terug naar de eettafel. Wat een zootje. Verbazingwekkend daarentegen dat deze troep nog dezelfde avond was geminimaliseerd tot wat stofjes in de keuken. De volgende dag kregen we van Bianca te horen dat de kinderen enorm genoten hadden van hun weekend met de ‘aunty’s’. Dit deed ons goed.

Woensdag stond ons volgende ‘afscheidsfeestje’ gepland. Als leuke stagiaires hadden we de avond tevoren een overheerlijke chocoladetaart gebakken. Deze taart werd ons gretig uit de handen genomen door onze collega’s van de verloskamers. Hij viel bijzonder in de smaak bij iedereen en al snel was er geen taart meer over. Als we ze moeten geloven, gaan ze ons enorm missen en willen ze maar al te graag dat we terugkomen. Dit kunnen we ons goed voorstellen. Dan wordt er tenminste gewerkt. En dan is het tenminste gezellig op de verloskamers. Al weten we zeker dat dit goed gaat komen na het horen dat Romy en Ramona onze opvolgers worden.
Woensdagavond namen we op wilde manier afscheid van onze landgenoot. Een appelsapparty, inclusief vers geschilde appeltjes. Dag medeburger.

Donderdag was het tijd dat de zus van Louise zou worden opgehaald. Alleen een klein probleempje: we konden voor het eerst geen taxi regelen en Dr. Moll had ons in de steek gelaten wat betreft onze opdracht voor het regelen van een taxi. Beetje jammer. Uiteindelijk is ze veilig in Tugela Ferry aangekomen met een huurauto en werd ze blij ontvangen door de kinderen. Vrijdag was het dan toch echt de aller-, allerlaatste dag in Tugela Ferry. Na de laatste regeldingen en het inpakken van de koffers (een ware ramp…), wist Bianca ons in de avond te verrassen met een gezellige Afrikaanse Braai. Iedereen die we de afgelopen weken hebben leren kennen was aanwezig, waardoor wij wisten dat het nu echt afscheid nemen zou gaan worden. Er werden grappige en lieve speeches gehouden door de kinderen en Bianca, en wij werden enorm verrast door een DVD die Debby & Carina in elkaar hadden gezet, waarop de kinderen allemaal iets zeggen, zingen en foto’s van de afgelopen periode worden geshowd. Na dit ‘emotionele’ gedeelte was het tijd voor gezelligheid: de marsmallows kwamen tevoorschijn en de kinderen waren helemaal in hun sas dat ze deze mochten gaan opwarmen in het vuur. Na een geslaagde avond doken we onze bedjes in, de volgende morgen was het plan namelijk om vroeg te vertrekken.

In alle vroegte namen we zaterdag afscheid van de kinderen. Het was vreemd om te beseffen dat dit moment echt de allerlaatste keer was met de kinderen en dat onze hele stageperiode er nu gewoon op zat. Na ons emotionele afscheid van Khayelisha hielden we een stop bij het ziekenhuis om daar voor de allerlaatste keer een blik naar binnen te werpen en konden we natuurlijk niet vertrekken zonder de Spar nog een laatste keer naar binnen te wandelen. Tugela Ferry heeft ons veel liefde, gezelligheid, nieuwe inzichten, ervaring, avontuur en een geweldige periode gegeven. Nu was het tijd voor vakantie. Deze begon goed. Met een auto die gehuurd was door ons, maar er niet bleek te zijn. Na wat irritaties, wachten, erbij neerleggen dat het toch niet goed komt, nog meer wachten en nog veel meer wachten, was het geregeld. We hadden tóch een auto. Op weg naar de Drakensbergen, waar we zondag op een paard door de bergen hebben gehobbeld. Neem van ons aan dat dit er erg professioneel uit zag: Lotte haar knol had niet helemaal door hoe het moest en had vooral aandacht voor het gras, Louise haar paard besloot op eigen avontuur te gaan en onze gids was vooral bezig met al zijn telefoontjes. Het uitzicht was super! Met zadelpijn, honger en enigszins wat vermoeidheid keerden we terug naar ons huisje, waar we lekker gingen braaien. Het leven is goed. Gisterochtend zijn we richting het noorden vertrokken, waar we vandaag op jacht zijn gegaan naar de uitzichten die er hier zijn. En dit was mooi, maar dan ook echt adembenemend mooi. Afrika van de plaatjes. Maar dan door eigen ogen gezien.

Zoals we al zeiden: we Genieten. Er liggen nog een aantal leuke dingen in het vooruitzicht deze vakantie, voordat we zaterdag afscheid van elkaar moeten gaan nemen. Een vreemd idee, als je 10 weken lang met elkaar opgescheept hebt gezeten, met elkaar hebt gelachen en met elkaar een avontuur hebt meegemaakt. Tijd voor een nieuw avontuur: afstuderen!

Lieve groetjes!