It's raining men

Voor diegene die alleen willen weten hoe het met ons gaat: het gaat goed! Ons Afrikaanse leventje gaat zo z’n gangetje, we kijken niet meer op van onze mannelijke dorpsgenoten die graag met ons willen trouwen en we beginnen bijna te wennen aan al het ongedierte. Bijna… Voor hen die alleen dit wilden horen, stop met lezen. Voor hen die willen weten hoe ons leven er echt aan toe gaat: lees verder, huiver en geniet!

Eigenlijk stopte ons verhaal van vorige week zondag niet nadat we in het ziekenhuis op provisorische wijze internet hadden weten te bemachtigen. Aangezien we binnenkort een weekendje weg willen naar het (in onze ogen) luxueuze, prachtige en paradijselijke Durban, moeten we toch echt een taxi weten te regelen. Voor de heenweg hebben we deze al, echter nemen deze mensen ons alleen mee als we ook een taxi voor de terugweg hebben. Volgens deze mensen is met de bus reizen geen aanrader en zij willen het niet op hun geweten hebben dat er iets met ons gebeurt. We gaan maar niet in op het ‘iets’. Een taxi regelen… wie moeten we daar nu voor vragen?! Wie is er nou zo gek om voor ons even heen en weer naar Durban te reizen?! Na lang denken, hadden we ineens de perfecte persoon voor ogen: dokter Moll. En nu we toch bij het ziekenhuis waren, konden we beter maar meteen even naar zijn huis lopen. De Afrikaanse gastvrijheid is ons nog niet helemaal eigen, ook het feit dat je gewoon bij iemand naar binnen kunt lopen nog niet helemaal. Bij zijn huis werden we vrolijk naar binnen ‘gesleurd’ door de vrouw van dokter Moll, terwijl wij duidelijk zeiden dat we maar één héél kort vraagje hadden. Nee, we moesten echt gaan zitten van haar en zij zou ons wel eens lekker gaan verwennen met drinken. Bleek dat ze de verkeerde mensen voor zich, aangezien ze dacht dat we diezelfde dag in Zuid-Afrika waren aangekomen. Nadat we duidelijk hadden gemaakt dat wij de ‘midwives’ waren en hier al twee weken waren, veranderde dit niets en bleef ze ons hoffelijk bedienen. Ondertussen kwam dokter Moll binnen gelopen met de gasten, waarvan mevrouw Moll dacht dat wij het waren. Ongemakkelijk zaten we op de bank. Al hadden we de wijze verhalen over geiten en hoe hypnotiserend ze wel niet kunnen zijn niet willen missen! Tijdens de vreselijk pijnlijke stiltes in het gesprek tussen dokter Moll en zijn gasten, leek het ons vooral niet handig als we ook maar enigszins oogcontact met elkaar zouden gaan maken. Stoïcijns voor ons uit kijken en een beetje vriendelijk lachen, heeft ons gered. Het zou natuurlijk zeer onbeleefd zijn geweest als wij in de lach waren geschoten tijdens het geitenverhaal. Op het moment dat dokter Moll zijn gasten gedag wilde gaan zeggen, liet hij zijn blik door de woonkamer gaan en herinnerde dit hem eraan dat wij er ook nog steeds waren met onze ‘korte vraag’. Onze vraag over een taxi vond hij verbazingwekkend kort. Ongetwijfeld zal deze man gedacht hebben wat wij precies al die tijd in zijn huis hebben gedaan… Maar: hij zou een taxi gaan regelen! Met in ons achterhoofd dat dokter Moll niet een van de snelste is, bedachten we dat we maar snel weer naar deze man moesten hobbelen om onze vraag te herhalen (lees: de volgende dag).

Op ons elfendertigste sjokten we naar huis, lachend over het ongemakkelijke bezoek bij dokter Moll. Bij thuiskomst stond Ria Bruijn ineens voor onze neus. Bepakt en bezakt met ananassen. Na wat bijgekletst te hebben, nodigde Wilana ons uit om ook een hapje bij haar te komen eten, samen met haar nieuwe gast: Ria. Naast dat Wilana een superchauffeur is, is ze ook nog eens een topkok en een geweldige gastvrouw. Haar Afrikaanse manier van koken is fantastisch! En Louise heeft zowaar kaas op, al is ze er nog steeds niet van overtuigd dat dit lekker is en zal het ook niet snel een van grote delicatessen gaan worden. Jammer dat dit avondje een beetje laat werd, de volgende dag moesten we toch echt weer vroeg op voor een nieuwe stagedag. Jammer ook dat we in het donker van het huisje van Wilana naar ons paleisje moesten lopen. In het licht zijn al die beestjes al vreselijk, laat staan in het donker, wanneer je ze niet goed kunt zien. Begeleid door Wilana én door de watchman werden we thuisgebracht, waar én een kakkerlak én een reusachtige sprinkhaan hun onderkomen hadden gevonden. De watchman dook op de sprinkhaan en Wilana huppelde achter de kakkerlak aan. Wij doen onze naam als schijtluizen nog steeds eer aan. Resultaat: allebei de schepselen zijn dood en wij konden rustig slapen.

Maandag ging Ria met ons mee naar stage. En, eerlijk is eerlijk, deze vrouw heeft een aura van positieve energie om haar heen! Om 7.15 uur meldde Lotte: “Louise, ik zie een hoofd!” en binnen een paar minuten legde Louise een levend wezentje op de buik van de moeder. Wij houden van dit soort bevallingen, lekker snel. Nog geen twee uur later kwam er een vrouw de verloskamers op waarvan men betwijfelde of er positieve hartactiviteit bij de foetus zou zijn. Na een zucht van opluchting en het bewijs dat deze er was, kon Lotte beginnen aan haar bevalling: hap adem, persen en kind eruit. Ria, je mag blijven! Helaas was deze positieve energie alleen van toepassing op de ochtend. Na onze stortbevallingen viel er een stilte aan bevallingen op de verloskamers. Voor Ria het moment om zich rebels te gaan gedragen en ons mee te nemen naar de kroeg tegenover het ziekenhuis: Agape, waar ze ons trakteerde op verfrissende en koude Fanta. Na een lange, lange dag in het ziekenhuis, gingen we samen met Ria ‘downtown’ Tugela Ferry. Lees: op zoek naar het postkantoor. Deze eenmaal gevonden, konden we in de rij staan. En als we zeggen ‘in de rij staan’ is dat niet zoals in Nederland ‘vierde in de rij, kassa erbij’. Nee, het is gewoon wachten. Na ons geduld bijna te hebben verloren in de rij, raakten we deze helemaal kwijt bij de balie. De beste man begreep namelijk niet wat we wilden. Op de een of andere manier kwamen we er toch uit en bracht hij ons naar een krakkemikkig huisje, waar hij onze post vandaan toverde. Top, het komt dus daadwerkelijk aan in Zuid-Afrika! Hierna wilden we Ria natuurlijk niet naar huis laten gaan zonder kennis te hebben gemaakt met onze favoriete supermarkt: de Spar. In de Spar meldden we dat Ria moest kopen wat ze wilde, wij zouden wel genoeg geld hebben. Bij het scannen van de producten viel Lotte haar oog op het bedrag. “Uhmm Lo, het is al 203 rand… Ooh nee, 218 rand” Uiteindelijk zouden we 236 rand moeten betalen. Maar iedereen die een beetje kan rekenen, begrijpt wel dat je iets wat 236 rand kost, niet mee naar huis krijgt voor 180 rand. We besloten onze appeltjes en yogi maar terug te doen. Nog te duur. Dan maar onze koekjes, waar we eigenlijk niet zonder kunnen. In geen geval zouden onze magnums teruggenomen mogen worden, deze hadden we namelijk verdiend! Als echte bleekscheten sjokten we in een aangepast tempo naar huis. Aangezien Wilana de vorige avond had gekookt, wilden wij onze kookkunsten deze avond eens laten zien: spaghetti (wat later toch maar macaroni werd). Ria en Wilana vonden het verbazingwekkend lekker, gelukkig maar. Deze dag was top! Vooral het feit dat we geen kakkerlak of ander veelpotig beest hadden gezien, maakte het af. Helaas werd dit in de avonduren wel even ingehaald. Louise stond net onder de douche toen ze in haar ooghoek een zwarte, niet te plaatsen, vlek op de grond zag, die ze nog niet had gezien op het moment dat ze onder de douche ging. Na drie keer goed kijken, kwam ze tot de conclusie dat het een kakkerlak was. Bah! Nadat ze een handdoekje wist te bemachtigen, huppelde ze naar Lotte. “Uhmmm Lot, er zit een kakkerlak in de badkamer…” waarna Lotte een bezem pakte en de badkamer in sprong. De kakkerlak was helaas te slim om achter een grote kast te kruipen. Louise pakte een andere bezem uit de woonkamer, maar moest concluderen dat er daar ook zo’n exemplaar kakkerlak zat. Het aantal decibellen dat uit onze monden kwam, werd ietsjes groter. Belofte maakt schuld, zullen we maar denken. Ineens stond de watchman namelijk met zijn zaklamp voor onze deur en heeft ons verlost van al het ongedierte. Conclusie: op het gebied van ongedierte zijn we helaas toch echt een beetje afhankelijk van een mannelijk wezen die ons wil verlossen.

Dinsdag was het weer zo’n dag. En bij zo’n dag doelen we op het feit dat er weer een heleboel keizersnedes werden uitgevoerd. De meest voorkomende oorzaak is het feit dat de vrouwen hier een te smal bekken hebben en het kind in verhouding te groot is. Alhoewel… ze zijn niet allemaal in verhouding te groot. Deze dag waren we getuige van de geboorte van een peuter. Een reusachtig kind werd er uit de buik van deze vrouw getoverd (wij stonden ’s ochtends in onze handjes te klappen bij het zien van deze buik: een tweeling!). De hele OK was onder de indruk van het gewicht: 4730 gram.
Aan het eind van de middag konden we nog net één bevalling doen. Groen/bruinig vruchtwater kwam er uit deze vrouw. We waren bang voor een kind met een slechte start en Lotte delegeerde onze Afrikaanse collega’s om de reanimatietafel gereed te maken. Al kwamen ze weinig in beweging na deze opdracht van Lotte… dan moest ze het zelf maar even doen. Tot ons geluk kwam het kindje er gezond, krijsend, en enorm groen uit: een marsmannetje was geboren. Na deze opwindende bevalling was het tijd voor ons om onze hotels voor ons weekendje weg te gaan boeken. Bij het zien van de hotels begonnen onze hartjes sneller te kloppen, vlinders kwamen tot leven in onze buik en het feit dat we onder een luxe douche zouden kunnen gaan staan gaf ons een moment van pure euforie. Het went hier snel, maar we vinden het toch fijn dat we binnenkort even naar een net iets ontwikkelder omgeving kunnen gaan. Dit werd bevestigd door Ria die echt vindt dat je jezelf moet belonen tijdens deze stage. Nu hoeven we ons dus ook niet schuldig te voelen. Blij en uitkijkend naar ons fantastisch weekend, konden we huiswaarts vertrekken. Een verrassing stond ons te wachten: Wilana had bobotie gekookt, waar Louise zo dol op is en Lotte nu ook. Wilana is zoveel beter dan de Honig-bobotie uit een pakje van de Albert Heijn… wat een smaakexplosie! Echter kwam onze ware aard naar boven in het huis van Wilana: bij het zien van een dikke spin in haar keuken, vonden wij het noodzakelijk deze eerst te vermoorden. Helaas was de spin te snel, wij te bang en Wilana verbaast dat we dit arme beestje zo graag dood wilden hebben. Ze kon er niet met haar gedachten bij dat we een babyspin wilden pletten. Volgens Wilana zo functioneel voor het opeten van de muggen en zonder enig kwaad in hun ogen. De maaltijd kon dus niet helemaal rustig verlopen: onze ogen waren continue gefocust op de brooddoos op het aanrecht waar de spin achter zat verscholen. Het leek ons wel zo verstandig om op de terugtocht naar ons huisje te worden begeleid door de watchman. Stel dat er iets wilds ons pad zou kruisen, kon hij het mooi vermoorden.

Woensdag was hectisch. Het begon allemaal rustig en vriendelijk. Nou ja, vriendelijk… de dag begonnen we met een vacuüm, waar meer dan tien toeschouwers bij stonden te kijken. Vervolgens konden we zelf een bevalling doen (waarbij we op onze hoede waren voor de salamander die zich in dezelfde ruimte als ons bevond), waarna we gauw naar de ‘operation theatre’ konden huppelen voor een nieuwe keizersnede. Bij terugkomst waren we bang voor een té rustige middag. Echter verliep deze uiteindelijk hectisch, chaotisch en druk. Woensdag is ‘high-risk day’, waarbij men de verloskamers omtovert tot een ruimte waar de artsen spreekuur houden. Lees: dit doen ze op de gang, de privacy van de vrouwen wordt hier ontzettend gewaarborgd… Vervolgens moeten ze in één van de verloskamers wat controles ondergaan en moeten weer wachten in de gang op een of ander papiertje. Gevolg van dit alles: weinig verloskamers over voor bevallingen. En laat er nou net deze middag een stortvloed aan bevallingen zijn. Nadat we een bevalling hadden bijgewoond van een kindje met een slechte start, waarbij Lotte met dit kindje naar de reanimatietafel is gerend en samen met een collega is begonnen met beademen, dook Louise in een verloskamer waar een vrouw met volledige ontsluiting zat. Hier werd al snel een jongetje geboren, nadat de vrouw flink werd toegesproken door de nurse (het verduidelijken van de woorden doet men hier met lichaamstaal: slaan), er een knip was gezet én flink op haar buik was geduwd. Het hechten kostte wat meer tijd, energie en leverde een rug van een 86-jarige op: ergonomie is hier geen gekend begrip. Maar: mevrouw was weer als nieuw, Louise tevreden na het hechten en de nurse blij dat zij niet zoveel hoefde te doen. Niet veel later dook Lotte een andere verloskamer op en zette daar een mooi meisje op de wereld. Het lot heeft bepaald dat Louise merendeels jongetjes op de wereld brengt en Lotte juist meisjes. Ondertussen was het nog steeds druk op de afdeling, stonk het er en was er geen materiaal meer om een bevalling op normale wijze uit te voeren. Tijd om naar huis te gaan, het werd immers al donker. Moe, voldaan en verfrist door een heerlijke douche, doken we op een bijzonder tijdstip in bed: 21.00 uur. Niks kan een dag zo goed maken, dan een heerlijk bedje (al zijn die van ons vast niet te vergelijken met de goede bedden in onze hotelletjes), een schone huid (weg al het bloed, babypoep en vieze zweetlucht) en een gevuld maagje (frietjes!). Wat een genot!

Vanmorgen werden we gewekt door het geluid van regen op het dak. En dan niet een miezerbuitje die we gewend zijn in Nederland. Nee… een stortbui boven Tugela Ferry. Nat, donker en eindelijk wat verkoeling. Nadat Lotte voor de zekerheid aan Louise vroeg of zij de regen ook hoorde, en dit bevestigd werd met een slaperig “Hmmmm”, moesten we beslissen of we wel of niet naar stage zouden gaan. Aangezien we buiten geen hand voor ogen zagen, onze witte pakken niet wilden laten beschadigen door zandkleurige regenspetters en geen taxi konden regelen, besloten we thuis te blijven. Resultaat: Lotte met opruimwoede, een schone kamer en Louise die weer eens niets in het huishouden doet. Ja, we hebben ons plekje en onze taakverdeling echt weten te vinden. Dit weer schreeuwt om een film! Plan de campagne: ranja, wat lekkers en een goeie film. Wild, wild leven hebben we hier!

Heel veel liefs uit een zeiknat Tugela Ferry!