"If you have problems you mast came here"

Onze relatie met de Spar begint vreemde capriolen te krijgen. Wanneer we hier ook zijn, het gaat gewoon nooit op de normale manier van boodschappen inladen, betalen en op naar huis.

Donderdag (de regendag) was ons plan: op naar Wilana voor het internet. Met goede moed startten we onze computers op, checkten of we ingelogd waren op het internet van Khayelisha, klikten hoopvol het sjabloontje van ‘google chrome’ aan en… geen verbinding. Arghh! Na een X aantal minuten, hoogstwaarschijnlijk minder dan 10, sjokten we met bijzonder grote teleurstelling weer naar huis toe. Op het moment dat we zachtjes, op onze tenen, langs Wilana wilden lopen, om haar vooral niet te storen in haar bezigheden (we vallen haar té vaak lastig, kwamen we van de week achter…), begon ze ineens tegen ons te babbelen. Grote verrassing: ze moest wat zaken regelen voor het weeshuis en had als laatste halte de Spar in gedachten, of wij nog iets moesten hebben? Uhm? Moesten we iets hebben? Vast wel… Concluderend dat onze watervoorraad wel weer aan verversing toe was, bleek dat ons tripje naar de Spar niet onnodig was. In het ‘centrum’ van Tugela Ferry werden we geconfronteerd met de ‘winter’. Wij met de zomer in onze bol: Lotte droeg een zomerse harembroek met t-shirt erop en slippers aan, Louise waagde zich in een short met gympen eronder op straat. Dit in strijd met het winterse tafereel wat zich voordeed: men droeg sjaals, handschoenen, mutsen en bontjassen, alsof het 30 graden onder 0 aan het vriezen was… De sneeuw ontbrak nog net. Voor ons een doodgewoon regenbuitje dat voor wat verkoeling zorgde na de vreselijk klamme dagen, bleek voor onze dorpsgenoten een strenge winterse dag te hebben veroorzaakt. Het gevolg is al wel te raden: veel gefluit, nieuwe huwelijksaanzoeken en zonder schaamte stil blijven staan om ons even lekker aan te staren. Stoer trotseerden we de ‘kou’ (het was zo lekker!) en doken de Spar in. Wilana bevestigde ondertussen onze keuze wat betreft een dagje vrijaf met: “Met dit weer is het ook altijd zo rustig in het ziekenhuis, waarschijnlijk zouden jullie geen enkele baby op de wereld onthalen vandaag!” In de Spar ging Wilana haar kant op en wij de onze. Op naar het water, de chips, dropjes, zoete limonade en de rest van onze nieuwe zoete voorraad. Oepsss, dat was niet helemaal het plan. Bij de kassa kwamen we erachter dat we allebei ook wel weer beltegoed konden gebruiken. Aangezien ons budget wat krap was, moesten we even gaan hoofdrekenen. Probleem: dat lukt dus niet onder een stressvol moment! Nadat er een keer beltegoed van 275 rand was aangeslagen, moesten we even checken of onze beurs een tweede beltegoedcheque van 275 rand wel kon financieren. Jeetje, wat was het ineens moeilijk om uit te rekenen hoeveel geld we nog hadden, hoeveel het ons zou gaan kosten en wat we eventueel terug moesten doen om het precies kloppend te maken. (“Euh Louise, hoeveel is 550 plus 275?!” “Euhmmm… even rekenen hoor. Ik weet het niet” “Pak je telefoon!”). We hebben ons record wat betreft een caissière bezig houden gevestigd met ruim 5 minuten bezig te zijn geweest met hoofdrekenen. Maar het resultaat mag er wezen: tot op de cent precies, hadden we genoeg geld! We zijn trots op onszelf, blij met het beltegoed en nog meer in onze nopjes vanwege de chips en het drop! Op naar huis en een filmpje in de dvd-speler stoppen. Alhoewel, na het opruimen van de boodschappen viel Lotte als een blok in haar schoonheidsslaapje, en zou Louise écht, écht een reflectieverslag gaan typen. Dit kwam alleen niet verder dan op te schrijven met wie ze had samengewerkt (‘Lotte en vroedvrouwen’). Uiteindelijk ploften we na onze culinaire lunch, scrumbled egg, op de bank met een heerlijke ‘feel-good-movie’. Een regendag is natuurlijk niet af zonder kliekjes op te warmen als avondeten. Hoppa, spaghetti en macaroni in de magnetron (ja zelfs dit hebben we hier) en naar binnen schuiven maar. Waarna we onze trouwe gewoonte wat betreft ‘met de kippen op stok gaan’ maar hebben voortgezet, met in ons achterhoofd dat we de volgende dag echt niet te laat op de Labour Ward aan moesten komen…
Dit plan viel bijna in duigen. Om 6.15 krijste Louise ineens naar Lotte “Aaaah, Lot! Het is al kwart over zes! We hebben ons verslapen!” In een gehaast tempo lukte het ons om op tijd van huis weg te gaan en precies om 7.00 uur onze vertrouwde afdeling op te lopen. Niemand keek er raar van op dat we de dag ervoor thuis waren gebleven vanwege het weer. Dit konden ze juist ontzettend goed begrijpen en hadden ze ook op z’n minst van ons verwacht! Ontzettend fijn, deze begripvolle collega’s. Waren ze ook maar wat meer begripvoller naar hun cliënten toe. Wilana’s voorspellingen klopten wat betreft het weinig aantal bevallingen op donderdag, echter zette deze trend zich tijdens onze dienst voor. Op één bevalling na, hebben we uit onze neus gegeten. Een bevalling bij een ‘gezette’ vrouw. Volgens een Afrikaanse studente, vorderde deze vrouw niet echt. Volgens ons ging het hartstikke goed. Volgens de Afrikaanse studente had mevrouw behoefte aan weeënstimulatie. Pardon?! Allereerst: bemoei je er lekker niet mee, en ten tweede: check hoeveel weeën ze heeft! Oja, en ze had energie nodig volgens onze medestudente. Energie is hier volgens onze collega’s af te tappen uit een infuus. We hebben het gewenste resultaat (vrouwen met een boost aan energie) tot op de dag van vandaag nog niet gezien. De studente de kamer uitgewerkt, een collega naar binnen geroepen om de vliezen te breken (balen dat we onze vliezenbrekers thuis hadden liggen) en allebei trots op onze kennis, keken we er toch weer even verbaasd van op dat de collega meldde dat de vrouw moest gaan zitten nadat ze de vliezen had gebroken. We zagen echter al een hoofd komen en binnen een paar minuten was onze cliënte moeder geworden van haar vierde kindje: een meisje! Een unicum voor Louise, die alleen maar jongetjes oproept… Na het kindje gehuld te hebben in maatje 68, waar ze echt in zwom met haar 2500 gram, konden we beginnen aan de rest van de dag. Neergeploft in de stoelen achter de balie hebben we elk uur op de klok langs zien komen tot het moment dat we naar huis konden: WEEKEND! Ondertussen besloten we ook maar onze mimiek weer eens te trainen voor de camera, resultaat: magnifieke foto’s.

Het feit dat het weekend was, moesten we maar even vieren met een bezoekje aan de Spar. Echter bedacht Louise zich dat ze zich eerst even wilde uitleven in de Kodak-winkel: foto’s afdrukken. Hierna konden we écht naar de Spar. Hier hebben we onszelf verwent met een of andere gevulde sprits en natuurlijk een magnum! Op onze terugweg zagen we een busje, die we nog niet eerder hier hadden gezien, volgens Louise zou deze echt naar Khayelisha gaan. Helaas was ons tempo iets te traag om op tijd een lift te vragen. Tot onze verbazing stond deze bus er inderdaad bij thuiskomst. Waarschijnlijk was er geen ruimte voor ons geweest, hij zat namelijk vol met 11 fietsen voor de weeskinderen. Het gevolg: het eerstvolgende uur moesten we verplicht berg op, berg af, berg op, berg af achter de kinderen aan rennen om hun vast te houden bij het fietsen. Zij hun lol, wij onze sport. We waren te jaloers bij het zien dat deze kinderen in no time kunnen fietsen, en wij er als kind weken over doen ons evenwicht te bewaren, 86 keer moeten vallen en vervolgens onder de blauwe butsen zitten. Ons weekend begon pas echt goed op het moment dat we pannenkoekjes gingen bakken en opsmullen!

Zaterdag vertelde ons dat het wasdag was! Uitslapen zit er toch niet meer in, dan maar vroeg op, de was doen en aandacht schenken aan de fantastische kinderen die hier rondlopen. Echter riep de plicht ons op het moment dat we bedachten iets voor onze bacherlorproef te moeten gaan betekenen. Wonderlijk, want we hadden zowaar een moment internet bij Wilana (die we toch maar weer hebben verrast met een bezoekje van haar lievelings midwifes), waardoor we de juiste documenten konden downloaden en van start konden gaan. We voelen ons nu wel even bijzonder goed. Vijf uur verder, vierkante ogen gecreëerd en een hoop spelfouten armer, vonden we het mooi geweest. Niets kon deze dag beter af maken dan ‘The Notebook’. Het feit dat we hierbij gerust in slaap zouden kunnen sukkelen, zonder de rode draad van de film te verliezen, was doorslaggevend voor onze filmkeuze. Gevalletje: iets te veel gezien.

Om onze integratieproces in Tugela Ferry maar eens af te maken, vonden we het wel eens tijd worden om een bezoekje te wagen aan de kerk. De kerk past zich geheel aan de Afrikaanse manier van leven aan: chaotisch, swingend en zonder klok. In één woord: fantastisch. Heupje links, heupje rechts, applaudisseren hier en zingen daar. Ze zijn hier erg van de persoonlijke benadering. Na het gebed werden we voorgesteld aan de gemeente. We moesten gaan staan, hebben even lief gelachen, zijn door iedereen aangekeken en vervolgens mochten we weer gaan zitten. Lotte viel bijna in slaap tijdens de preek, kreeg last van een houten kont en vond het lichtelijk teleurstellend dat de pastor pas bij vers 6 was, in plaats van bij vers 26. Ze was ietwat verdrietig dat de ‘Sunday School’ maar tot 13 jaar gaat en dus niet mee mocht met de kindjes… Louise was echter door het dolle heen van haar fantastische multiculturele ervaring: luisterend naar Zulu, een tolk in het Engels, en lezend in het Duits, om vervolgens in het Nederlands af en toe met haar buurvrouw Lotte te communiceren. Het was een bijzondere ervaring. Al waren we allebei wel blij dat we op een bepaald moment een teken kregen dat we moesten gaan staan en handen moesten gaan schudden. Het einde was eindelijk in zicht! Na deze happening dachten we een rustige zondag te kunnen houden, waarbij we ons zouden kunnen gedragen als de beste bachelorproefgroepsgenootjes die er maar zijn. Echter vond Amokhelo (een van de weeskinderen) het handig dat Louise een laptop had, waar hij wel eens een filmpje op zou kunnen kijken die het niet in de DVD-speler deed. Handen over het hart wrijvend, vond Louise dit ook wel een goed idee, niet stilstaand bij het feit dat vervolgens alle kinderen zouden komen en dat we die als echte aunty’s ook nog eens wat eetbaars moesten geven. Een woonkamer vol met kinderen. Ranja en 4,5 bak vol met eigengemaakte popcorn door Sifundo en Lotte doet echter wonderen. Stil, lief en vol aandacht zaten ze naar de film te kijken. Vervolgens werden ze abrupt naar binnen geroepen voor de lunch. Wij kwamen tot de schrik van onze leven: de elektriciteit was uitgevallen! Op naar Wilana! Vol empathie en moederlijk verantwoordelijkheidsgevoel, vond ze het erg vervelend voor ons, maar we moesten toch echt even naar onze buurman toe om dit te regelen. Die kon ons ook niet helpen… Geniaal idee van Lotte: in het weeshuis hadden ze nog wel stroom! Dan daar maar aan de bachelorproef. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in het washok. Hoe daar nog wel elektriciteit was, is voor ons een raadsel… We konden in ieder geval aan de slag! De wasvrouw haar Engels was dermate slecht ontwikkeld, dat communiceren nauwelijks mogelijk was. Uiteindelijk kregen we op een briefje te lezen “If you have problems you mast came here.” Goed om te weten. Kunnen we Wilana wellicht eens een dagje rust gunnen. Zoals alles hier op bijzondere wijze ineens uit kan vallen (elektriciteit) of uitblijft (water uit de kraan), hersteld het zich ook allemaal weer op wonderlijke wijze! Zie daar: we hadden in de avond weer elektriciteit! Joepie!

Om twee lange stagedagen kort samen te vatten: té rustig. Op een bevalling na, waarbij Lotte haar handen uit de mouwen heeft gestoken en een subtotaal ruptuur rijker, hebben we gewoon niks kunnen doen. We hebben onszelf weer verbaasd over wat een haast erachter zit als het in onze ogen toch wel een tikkeltje ‘spoed’ is, we hebben een Afrikaanse studente uitgelachen om het feit dat ze de verkeerde cliënte had gekozen en Louise is bijzonder dankbaar voor haar E-reader en Lotte met patience op haar telefoon. Het zal ons erdoorheen gaan slepen tijdens de vele rustige momenten, waar wij zo voor vrezen. Onze collega’s zijn ook lichtelijk verbaasd dat wij iets willen doen, en graag willen werken. Ongetwijfeld vragen ze bij zichzelf af of we niet ziek zijn.

Gelukkig hoeven we deze week nog maar 2,5 dag te werken! Verbazingwekkend hoe snel de tijd eigenlijk vliegt! Het weekend staat in het teken van Lottes terugkeer naar haar nostalgische kinderjaren: een kinderfeestje vanwege haar verjaardag. Je zou niet zeggen dat ze 23 wordt wanneer ze, als een kind zo blij, over haar verjaardag begint te babbelen. We zijn benieuwd naar hoe dit feestje af gaat lopen: misselijke, overgevende kinderen van de grote hoeveelheid taart, snoepjes en chips, die we om 20.00 uur naar bed moeten dragen. Weer eens wat anders dan dronken vrienden die de volgende dag met een kater opstaan. We beloven: verhalen van deze heftige party volgen!

Liefs vanuit een warm ziekenhuis!!