Te laat op je eigen kinderfeestje

Magnumtijd. Als het magnumtijd bij ons is, is er wat te vieren. Het zij een weekend, het zij een geweldige dag, het zij een rampendag. Een Magnum vervangt hier alle verslavende middelen die er in Nederland beschikbaar zijn. Het zal ongetwijfeld net zo goed voelen als een glas alcohol achterover gooien of een 26e sigaret van de dag opsteken. Het effect van deze middelen, heeft een Magnum op ons. De Magnums gaan ons er de komende periode doorheen helpen! Terugkomend op het feit dat het Magnumtijd was… deze keer was er een andere reden voor een Magnum. Louise heeft haar 40e wereldwondertje op de wereld gezet! Het getal 40 blijft toch iets magisch hebben, vooral in combinatie met onze opleiding: het afstuderen komt nu wel heel erg dichtbij. Nu we een mijlpaal bereikt hebben tijdens deze stage (wat dus toch echt een magnum waard is!), kunnen we op naar de volgende: dat Lotte dit vreugdevolle moment ook snel mee mag maken. Dit zal ook niet al te veel tijd meer in beslag gaan nemen. Ondertussen gaan wij vrolijk door met baby’tjes op de wereld zetten!

Dinsdagavond besloten we dat Debby, onze Duitse mede-Europeaan, de volgende dag wel een dagje met ons mee kon op stage. Ze wilde zo graag eens een bevalling zien. We konden uiteraard vragen of ze mee mocht, maar garanderen dat haar droom werkelijkheid werd, konden we dan weer net niet. Daar stond ze de volgende dag dan hoor: gehuld in een prachtig wit pak van Louise, te wachten voor de poort van haar verblijf. Nu ze op tijd stond te wachten op ons, zou het volgende spannende moment zijn: Debby langs de bewaking van het ziekenhuis smokkelen. Dit ging verbazingwekkend makkelijk! Trek een wit pak aan, kijk wijs, en je kan zo langs de bewaking zonder dat ze in je tas willen neuzen. Handig voor degene die andere plannen heeft met het ziekenhuis… Op stage vond men het goed dat Debby een dagje mee keek. We moesten beloven dat ze echt niks aan zou raken en dat als de Matron (hoofdzuster) iets zou vragen Debby erg geïnteresseerd was in de verloskunde. Prima, dachten wij. Binnen één uur was haar wens in vervulling gekomen: een bevalling! Al moest ze wel drie keer met haar ogen knipperen op het moment dat Louise een knip zette en sprong ze bijna een gat in de lucht van vreugde en verbazing op het moment dat het kindje geboren werd. Wat niet al te makkelijk ging. Debby is er nog steeds van overtuigd dat dit kwam vanwege het feit dat Louise dacht dat het een jongetje was, en Debby deze tot ‘Andy’ gedoopt had en dit continue tegen de baby riep: “Yes, Andy! Come, come!” Op het moment dat twee oogjes in onze ogen staarden, er een ienimini mondje en lief klein neusje zichtbaar waren, was de oorzaak van deze moeilijk bevalling duidelijk. Dit was geen normale ligging. In koor riepen we naar elkaar: “Aaaah, een sterrenkijkertje! Dat verklaard een boel!” Stiekem stonden we het toe dat Debby de navelstreng door knipte van Louise’s 40e baby, wat het moment van alle mooie emoties nog eens fantastischer maakte voor haar. Vervolgens doopte ze het meisje tot ‘Levinia’ en vroeg ze de moeder of dit goed was. We hopen maar dat ze er niks van begreep, toen ze vriendelijk met “Yebo” antwoordde, wat ‘ja’ betekent. Wie wil nou dat haar dochter Levinia heet?!

Om haar verloskundige ervaring nog iets mooier te maken, namen we Debby ook mee naar een keizersnede... Dat dachten we in ieder geval. Gehuld in onze OK-pakken, stonden we te wachten op de gang van de OK, toen onze mannelijke collega ‘Thabang’ ineens zei dat we handschoenen aan moesten trekken en dat onze jonge cliënte nú ging bevallen. Uhm, okee... Op de gang? Nee, deze mevrouw werd snel de recovery opgereden. Daar aangekomen, stond er zes man personeel het tafereel te aanschouwen. Lotte stond in de aanslag om het kind op te vangen, toen Thabang snel een knip zette en de gynaecoloog (een beer van een vent) met een snelle beweging een flinke duw op de buik gaf, was daar… *floep*… een meisje. We hebben bijna het vruchtwater kunnen proeven en andere lichaamsvochten op onze uniformen gehad. Tijdens het moment dat Thabang snel aan het hechten was, wat eruit zag alsof hij maar wat deed, hebben we over een toekomstig huwelijk tussen hem en ons (hij kon niet kiezen) weten te onderhandelen. Het feit dat hij minstens 150 koeien voor ons beiden kwijt zou zijn, deed hem toch maar afstappen van zijn keuze. Dit bezat hij niet.

Aangezien deze dag wat bijzondere elementen bezat: Debby was mee, een 40e baby en bijzondere bevallingen, vonden we het wel tijd om eens uitgebreid te gaan lunchen bij Agape (waar Ria Bruijn ons helemaal gek van heeft weten te maken, foei). Een uitgebreide lunch bestaat uit een portie frietjes en een kwart van een kippenvleugeltje. Een culinair hoogstandje voor nog geen 80 eurocent! Het was in ieder geval gezellig, dat was het belangrijkste.

Bij thuiskomst had Bianca besloten dat het filmavond zou zijn voor de weeskinderen… in ons huis. Wij houden allebei nogal van het feit dat we het huis zo schoon weten te houden en de laatste tijd amper een vieze insect hebben gespot. Na deze filmavond, waarbij er vier pannen aan popcorn doorheen zijn gegaan en wij ons weer helemaal jong voelden na het zien van ‘The Pacifier’, zijn we maar van de hoop dat dit huis schoon zou gaan blijven, afgestapt. Helaas. Ondertussen hebben we al een aantal keren een moment gehad waarbij we stil moesten gaan staan, de hele chaos moesten observeren en uiteindelijk moesten concluderen dat deze chaos ons thuis is. Dit in tegenstelling tot het gestructureerde huishouden wat wij gewend waren tijdens de afwezigheid van Bianca.

Donderdag: tienerdag. Twee ontzettend smalle meisjes van onder de 20 jaar waren grote geluksvogels dat wij ze de hele dag mochten ondersteunen tijdens de laatste loodjes van hun zwangerschap. Bij het ene meisje was al vrij snel geconcludeerd: dit gaat niet passen. Bij het andere meisje ook. Op wonderbaarlijke wijze loste deze wanverhouding tussen het moederlijk bekken en het kinderlijk hoofd, zich vanzelf op. Het resultaat: uit de verloskamer werd er een paar keer “Nurse” geroepen, Lotte keek door het raam en blèrde door de gang “Oeh Lo, een hoofd”. In no time stonden we naast dit meisje en had Lotte een babymeisje in haar handen. Het andere tienermeisje zou eigenlijk voor een keizersnede gaan. Reden: het kindje deed het niet meer zo goed, of was het nou dat het kindje niet door het bekken zou passen? Hmm, dit was niet helemaal duidelijk. Het CTG was namelijk normaal, wat wil zeggen dat het kindje het hartstikke goed doet. Dan toch maar als reden opgeven dat het kindje niet door het bekken zou passen… Tot er ineens een nurse besloot dat dit wel ging passen. Toch maar geen keizersnede. De nurse vertelde stellig dat het een klein kindje zou worden, het dus makkelijk ging passen en dat Louise met de bevalling zou kunnen beginnen. Meteen stond de nurse op de buik van dit meisje mee te duwen, al had dit weinig nut. Louise besloot gauw een knip te zetten. Na een zware bevalling werd het ‘kleine’ kindje geboren: een meisje van ruim 3200 gram. Hier in Zuid-Afrika staat dat gelijk aan ‘reusachtig’.
Deze dag moesten we nog wel heel erg wennen aan onze nieuwe namen. Uit alle hoeken van de Labour Ward klinkt geen Lotte, Louise of Ellis meer, nee… vanaf vandaag klinkt er alleen nog maar het Zulu “Thando” en ”Thembeka”. Lotte is gebombardeerd tot Thando, wat ‘lovely’ betekent en volgens de mannelijke collega Thabang precies bij haar past en Louise gaat vanaf nu door het leven als Thembeka, wat ‘faithfull’ betekent. Het werkt nog niet helemaal effectief. Louise vergeet de helft van de tijd haar naam en dus ook te reageren op haar nieuwe naam en Lotte is er nog niet over uit of ze Thanda misschien niet mooier vindt dan Thando. De tijd gaat ons leren te luisteren naar onze nieuwe namen. We zijn er in ieder geval onwijs trots op dat we nu tot de echte Zulu’s horen. Deze donderdag vloog om en aangezien we veel te lang waren gebleven, vonden we het noodzakelijk om Bianca op te bellen om te vragen of ze ons even kon ophalen. En ja hoor, daar kwam ze aangereden. Ideaal, deze taxi.

Vrijdag zou het een geweldige dag worden… dachten we. Lotte was jarig en met de taarten in onze handen gingen we op weg naar het ziekenhuis. Hier aangekomen hebben ze prachtig voor de jarige jet gezongen. Ook fijn voor alle vrouwen die zuchtend en puffend in de kamers en op de gang zaten te wachten, dat ze getuige mochten zijn van dit koor. Rustig bevallen zit er nog steeds niet in. Maar Lotte werd luid toegezongen en dit was stiekem toch ook wel even héél leuk!
In de gang zat een vrouw te wachten die volgens het dossier een tweeling verwachtte. De kans om een bevalling van een tweeling te mogen doen lag voor het oprapen! Bij het voelen aan de buik bleek dat de ene in hoofdligging lag en de andere in stuit. Dit werd bevestigd door een van onze collega’s en door een echo die in de nacht was gemaakt. Voor Lotte zou dit het perfecte verjaardagscadeautje betekenen. Tijdens het wachten op de tweeling, kwam er uit het niets een vrouw met volledige ontsluiting binnen gelopen. Lotte’s andere cadeautje van deze dag: een baby geboren laten worden op haar verjaardag. En zowaar, het was een jongetje.
Op het moment dat de tweelingvrouw persdrang kreeg, riep Lotte naar Louise (die net een andere baby op de wereld had geholpen en wilde beginnen met hechten) dat ze moest komen. Louise besloot het hechten uit te stellen. Bij de tweeling besloten we allebei één kindje aan te pakken. Lotte wilde graag de stuitbevalling doen, omdat het haar verjaardag was. Prima. Louise deed dan wel de eerste. Het eerste kind kwam: een groot hoofd, brede schouders en een vreselijk grote romp. Tadaaa: de tweeling was geboren. Louise barste in lachen uit, Lotte daarentegen in tranen. Het feit dat we eigenlijk om 12.00 uur naar huis zouden gaan vanwege Lotte haar kinderfeestje en dit hebben uitgesteld om een ‘tweeling’ geboren te laten worden, zorgde ervoor dat ze flink chagrijnig en ontdaan naast onze kersverse moeder stond. Zelfs onze collega’s waren verbaasd dat er maar één baby uit kwam. Hoe het mogelijk is geweest dat er op de echo twee kinderen te zien waren en bij het voelen ook echt twee kindjes zijn gevoeld, blijft de grote vraag. Het was in ieder geval ontzettend grappig en verrassend.

Bij thuiskomst, drie uur later dan gewenst, waarbij de kinderen enthousiast onze armen in renden, wilden de ze Lotte verrassen en moest Louise haar even binnenhouden. Wat een crime om Lotte te verrassen. Ten eerste: ze heeft alles door. Ten tweede: als je een poging doet haar te willen verrassen, wordt ze ontzettend chagrijnig als je iets verteld wat je eigenlijk niet meent. Uiteindelijk heeft Lotte voor straf een kwartier op een stoel gezeten met een blinddoek voor, waarna de kinderen haar kwamen halen en verrasten in het weeshuis met een hard “Surprice”, gevolgd door een vrolijk ‘Happy Birthday’. Missie ‘verras Lotte’ is dus toch gelukt. Binnen een halfuur was alle chips, popcorn, snoep en twee taarten op. Ongelooflijk hoeveel deze kinderen in een kort tijdsbestek aan eten naar binnen kunnen werken. Nadat ze zichzelf rond hadden gegeten met zoetigheid, kregen de kinderen van ons de, uit Nederland meegenomen, bellenblazen. Fantastisch om te zien hoe blij ze hier mee waren. Ook fantastisch om te zien hoe snel de potjes leeg waren, doordat ze ze schuin hielden, lieten vallen of gewoon niet aan het opletten waren. We hebben in ieder geval van dit moment genoten. Na dit vertederende moment, was het tijd om Wilana weer eens op te vrolijken met een bezoekje van haar leukste midwifes. Bij binnenkomst bloeide ze helemaal op bij het zien van ons. Ze vond het zelfs jammer dat we niet vaker langs waren geweest deze week. Gelukkig, ze wordt ons dus nog niet zat. Na dit bezoekje aan onze Afrikaanse moeder begon voor ons de schone taak om voor 20 man pannenkoeken te gaan bakken. Wat hadden we onszelf nu weer op onze hals gehaald?! Na 1,5 uur in de keuken staan, was de maaltijd klaar: een berg pannenkoeken. Zoals ’s middags ook al was gebeurt met de taart, waren de pannenkoeken ook bijzonder snel naar binnen gewerkt. Na nog wat te hebben geknuffeld met de kinderen, besloten we om 21.00 uur dat we moe waren. Snel zijn we ons bed in gedoken, waarbij Lotte helemaal in haar sas was van alle cadeautjes die ze had gekregen: mooie en leuke tekeningen van de kinderen en een heleboel chocolade. Dat wordt nog vaak naar deze mooie tekeningen kijken, een heleboel pukkels ontwikkelen en haar kont nog dikker laten worden.

Zoals iedere week kent de zaterdag een vast ritme: wakker worden, ontbijten en wassen. Verder stond deze dag in het teken van: kramp, de wc en problemen met onze darmen. Op de een of andere manier is het ons toch gelukt onze darmen vreemd te laten reageren op Zuid-Afrika. Erg vervelend. Om het uur moest er één van ons wel de wc induiken om er vervolgens na een poosje pas weer vandaan te komen. De diarreeremmers hoeven we dan nog net niet te gebruiken, maar fijn is toch wel echt anders. Met veel mentale steun, begrip en doorzettingsvermogen van elkaar, slaan we ons door deze zware tijden heen. En dan moesten we ondertussen ook nog eens hard aan het werk voor school! Hier zouden we zondag namelijk geen tijd voor hebben… Bianca verraste ons namelijk door ons mee te vragen naar Pietermaritzburg. Deze stad staat sinds de verhalen van Debby gelijk aan: winkelen. In ‘The Mall’ zijn er geweldige winkeltjes. Hopend dat onze darmen ons deze dag met rust zouden laten, zijn we ’s morgens vertrokken. Nadat we eerst naar een kerk in Greytown waren geweest, waarbij Lotte het niet kon laten om af en toe eens even uitgebreid te gapen (we moesten al om 6.00 uur ons bed uit! Op zondag…) en Louise het helemaal geweldig vond, sjeesten we richting Pietermaritzburg. The Mall was een Walhalla aan winkels voor ons. Vier weken niet hebben kunnen winkelen is echt té lang voor een vrouw. Al ging dit winkelen, tot ergernis van ons, ook op een Afrikaans tempo. Toen Lotte eenmaal de winkelwagen in handen kreeg, kwam het tempo ook weer terug. Gelukkig! Tassen vol met kleren, echte Vans voor Louise (die bij het afrekenen nóg goedkoper waren dan in eerste instantie gedacht werd) en een boel boodschappen, renden we aan het eind van de middag naar de auto waar Bianca al op ons zat te wachten. Oeps, we worden al aardig Afrikaans met het te laat komen…

Aangezien Wilana tijdens het bakken van de stapel pannenkoeken tijdens Lotte’s verjaardag helemaal in de ban was van de fantastische pannenkoekenpan, hadden we haar beloofd er een voor haar te kopen. Resultaat: bij de Pick & Pay een kwaliteitspan weten te kopen voor onze redder in nood. Thuis aangekomen konden we het niet laten om deze pan eerst als verrassing bij haar langs te brengen. En een verrassing was het. Supergrappig om deze lieve vrouw zo ontzettend blij te zien worden van een goede pannenkoekenpan. Als beloning: een dikke knuffel van Wilana met de woorden “Ohww, I’m never going to forget you!”.

Wij kunnen er in ieder geval, gehuld in nieuwe kleren, weer even tegenaan. Nog maar 4 daagjes stage, 4 nachtjes in een matig tot slecht bed (waarbij Louise standaard ’s ochtends opstaat met een zere rug, omdat deze zich in een rare kuil in haar bed bevind) en nog maar 4 keer zelf koken voordat we een fantastisch weekend tegemoet gaan. We hebben er onwijs veel zin in. Dit weekendje weg komt op het juiste moment. Op naar het strand, de safari’s en het uit eten! Een weekend lang genieten! De volgende keer dat we bloggen, zijn we in een uitermate vrolijke stemming in Durban of St. Lucia!

Veel liefs!
Thando & Thembeka