Hemel nummer zeven

Het gegeven dat we over een paar uur op een hemels bed konden ploffen, zorgde er toch wel een klein beetje voor dat we ons vanmorgen in een euforische stemming bevonden. Na een aantal weken op oude, doorgezakte matrassen te hebben geslapen, waarbij onze rug elke ochtend weer aangaf dat zij dit niet heel erg waardeerde, vinden we het overheerlijk dat mooie hotels aan het strand ons onderkomen zijn voor de komende vijf dagen. Stiekem hebben we nog drie keer meer uitgekeken naar de douches die men hier heeft. Na weken onder een douche te hebben gestaan in bad, waar een douchekophouder en een schone ondergrond ontbrak en wij ons dus op provisorische wijze moesten douchen, hebben we zo naar de douches uitgekeken. Genieten met een hoofdletter. Een douchekophouder kan echt niet ontbreken in welke douche dan ook. Het gepruts met een douchekop in je hand, om hem vervolgens weer in het bad te leggen om jezelf in te soppen en kou te kleumen in een koude badkamer, is een van de minst prettige ervaringen tijdens ons verblijf in de ‘Bush’. Het feit dat onze douche een regendouche is, maakt ons verblijf in de zevende hemel compleet. We vinden dan ook dat we komend weekend meer dan verdiend hebben.

Een terugblik op afgelopen week is eigenlijk snel verteld: rustig. Te rustig. Hopelijk de stilte voor de storm voor de laatste helft van onze stageperiode. De hoogtepunten van deze week waren de maandag en donderdag, waarop er gelukkig een aantal bevallingen waren. Ondertussen kruipt Lotte steeds dichter naar de 40 toe. We hopen volgende week naar alle waarschijnlijkheid een Magnum te kunnen halen bij de Spar. Joepiedepoepie! Na ons weekendje weg zal de tijd naar ons idee nog sneller voorbij gaan en is het zo 10 mei… de dag dat we ons nieuwe thuis weer zullen verlaten. We kwamen er afgelopen week ook achter dat er gewoon te weinig tijd is om nog alles te willen doen wat we van plan zijn. Het gaat allemaal erg krap worden, maar we doen ons stinkende best om alles zo te plannen dat we helemaal niks van Zuid-Afrika zullen missen.

Zuid-Afrika voelt tegenwoordig zo normaal voor ons. We voelen ons niet meer aangestaard, al gebeurt dat toch echt nog wel. We voelen ons één van de Afrikanen, bijna een zwarte Afrikaan. Als jullie ons Zulu zouden horen zonder ons te zien, zouden jullie ongetwijfeld denken dat er een niet-Nederlands iemand voor jullie neus staat!

Vijf weken geleden waren we allebei een beetje zenuwachtig voor onze grote reis naar dit land. Vandaag waren we allebei enorm zenuwachtig voor een ontwikkeld hotel, mét WiFi en hopelijk zonder insecten. Op dat moment wisten we gewoon even niet wat er beter voelde: uitkijken naar een gebied met insecten en waar je stage gaat lopen, of uitkijken naar luxe en WiFi. Conclusie van dit alles is, dat we ons in hetzelfde schuitje bevonden als vijf weken geleden.

Vanmorgen stond op de planning dat we met ons nieuwe beschermingsmechanisme zouden beginnen: Malariatabletten. Na het lezen van de bijwerkingen (die Louise gistermiddag eens goed met Lotte heeft doorgenomen) zullen gaan merken: ‘Ongewone dromen’, ach, daar staan we elke ochtend weer mee op. ‘Diarree’, daar hebben we de laatste week, sinds ons onschuldige bezoekje aan Agape, al genoeg mee te kampen gehad. ‘Verlies van eetlust’, zou op zich geen probleem zijn. ‘Paniekaanvallen en huilbuien’, hmm… En de ‘waarnemingen van dingen die er niet zijn’ kennen we ook al wel, in het kader van overal insecten zien. Tot onze troost zal het dus allemaal op rolletjes gaan lopen komende dagen en zullen we niks van de bijwerkingen gaan merken. Onze huisartsen ook weer blij, die we volgens de zeer gedetailleerde bijsluiter, meteen moeten bellen mocht er één van de extreme bijwerkingen optreden…

Nadat onze Duitse chauffeur ons bij Khayelisha had opgehaald, konden we beginnen aan een lange reis naar de beschaafde wereld. Tijdens een tussenstop in Pietermaritzburg waar de Duitser kabels en weten wij al wat niet meer, moest halen, werden wij fijn gedropt in de beruchte ‘Mall’. Aangezien je deze wel hebt gezien als je er één keer geweest bent, moesten we even bedenken hoe we hier twee uur lang konden gaan opvullen. Uiteindelijk werd het een koffietentje, waar we onszelf hebben verwend met een overheerlijk stuk chocoladetaart, waarbij er een smaakexplosie optrad bij elke hap. Chocola maakt ons blij en we vonden het wel een goed begin van onze mini vakantie. Nadat we te laat terug waren op de afgesproken plek, kon onze reis voortgezet worden. Op naar Durban! We hadden in gedachten dat we om 13.00 toch wel onze gehuurde auto konden ophalen. Helaas viel dit plan in duigen toen de Duitser nog allerlei spullen voor ‘The Mission’ op moest halen en er een meisje afgezet moest worden, dit alles in downtown Durban. Toen we klaar waren met dit alles, moesten we alleen nog maar bij het vliegveld aan zien te komen… File, file, file hield dit op... Daarbij zat onze andere reisgenoot: Debby, flink in de stress of haar vriendje nou wel of niet op Durban was geland. Uiteindelijk het verlossende woord: hij was aangekomen. Zaten we daar: drie zenuwachtige meisjes, de ene om haar vriendje in de armen te kunnen vallen (al zal dit erg ongemakkelijk zijn geweest voor haar in het bijzijn van onze Duitse chauffeur, die er vreemde leefregels op nahoudt…) en de andere twee omdat ze weer een stukje beschaving zien. Een paar uur later dan gehoopt, kwamen we op het vliegveld aan. Op naar ons vervoersmiddel. Wonder boven wonder kregen we de Honda mee. Volgende kwestie: hoe werkt een automaat? Na de hulp van een Afrikaan, wisten we dat de ‘D’ voor ‘drive’ stond, de ‘R’ voor ‘achteruit’ en de ‘P’ voor ‘parkeren’. De rest was voor hem ook een groot vraagteken en waarschijnlijk niet belangrijk. Waar Lotte er eerst nog bijzonder van overtuigd was dat ze wel een auto waarbij je moet schakelen, kon besturen, was ze nu toch bijzonder blij over het idee van Louise dat het misschien wat handiger was een automaat te huren. Na rechts (ooh nee LINKS) gereden te hebben, zijn we levend en wel bij ons hotel aangekomen. Tijdens het inchecken moeten we zijn overgekomen als twee hongerige, onderontwikkelde grietjes. Lotte’s oog viel meteen op de etagère met cakejes, brownies en andere lustobjecten. De ietwat verwijfde incheckman gaf lachend goedkeuring aan Lotte om er wat van te pakken. Dit liet zij zich natuurlijk geen twee keer zeggen en leeg was de etagère. Nadat Lotte haar buikje had rond gegeten en Louise ongeduldig met alle tassen op haar stond te wachten, konden we onze tocht naar kamer 421 verder zetten. Woorden schieten te kort om onze emoties te omschrijven die naar boven kwamen toen we de deur van de hotelkamer opende… Of het door onze malariatabletten kwam of door de pure euforie: we bevonden ons letterlijk in het paradijs. De hele wereld zag er rooskleurig en bijzonder zonnig uit. Na onze spulletjes te hebben gedropt in onze kamer, zijn we naar het strand vertrokken. Het is hier zo, zo, zó mooi! We hebben genoten van de zee, de zon, de wind in onze haren en hoe magisch dit land wel niet is! Het is een beetje onvoorstelbaar dat wij nu werkelijk in Durban zijn. De stad waar we zoveel goede verhalen over hebben gehoord… We genieten! Aangezien ons energielevel op laag staat, leek het ons verstandig in het hotel te gaan dineren, ons niet realiserend dat dit hier allemaal vrij chique is. Louise maakte zich, bij het zien van de gedekte tafels, meteen al zorgen over het eten met alle verschillende stukken bestek. Daarnaast stonden we even met onze ogen te knipperen bij het zien van het bord waarop duidelijk vermeld werd dat men geen korte strandkleding mag dragen in het restaurant en men alleen met gesloten schoenen binnen mag komen. Wij even blij dat we onze koffers met meer dan genoeg en vrij diverse kleding hebben ingepakt. Vanavond dus een romantisch diner bij kaarslicht, aan een tafeltje bij het raam met uitzicht op de zee en een lekker wijntje erbij. Helaas heeft dit wijntje iets teveel invloed op ons reactievermogen. Of zijn het toch de malariatabletten??

We gaan de komende daagjes zo ontzettend genieten van alles wat we gaan zien van Durban en St. Lucia. Keep your fingers crossed dat we stil kunnen blijven staan op het moment dat we oog in oog staan met een slang. Wilana gaf ons gisteravond zo’n heerlijk geruststellend gevoel door te zeggen dat er, in het gebied waar we naartoe zullen gaan, meer slangen zitten dan in Tugela Ferry. Fijn…

Wij gaan nog even verder genieten van hemel nummer zeven. Durban is nog beter dan onze stoutste droom: zon, zee, strand, lekkere temperatuurtjes, een zacht bed, hemelse douche en overheerlijk, culinair eten. Hopelijk is het geen reactie op de malariatabletten: ‘waarnemingen van dingen die er niet zijn’ en beleven we dit alles echt!

Heel veel liefs vanuit hemeltje nummer zeven!