Met beide voetjes weer terug op de grond

Ten eerste: het internet is in dermate slechte staat dat dit bericht pas op vrijdag wordt geplaatst in plaats van op maandag, waarbij Louise 2 uur lang op zuchtjes wind stond te wachten waarbij het internet het nét iets minder slecht deed dan zonder zuchtjes wind. En dan nu: genieten!

De allerslechtste openingszin van een man die er is, is wel “Deed het zeer toen je uit de hemel viel?” Vanaf nu kunnen wij beiden volmondig “Ja!” zeggen. Om van een ontwikkeld weekendje weg, naar een onderontwikkeld thuis te gaan, is zoals uit de hemel vallen. We zijn weer met beide voetjes veilig op de grond geland, of zoals je wilt: na een enorm heerlijk weekend in Durban en St. Lucia pijnlijk uit de zevende hemel op de aarde gestort. Je zou denken dat we er nu voorlopig weer tegenaan kunnen, maar het feit dat er plaatsen zijn met een fijne douche, zorgt ervoor dat we deze plaatsen graag willen ontdekken. Het volgend weekendje weg is dus alweer geboekt.

Na een heerlijk nachtje slapen in het luxe hotel in Durban, vertrokken we zaterdag in alle vroegte naar St. Lucia. Tijdens een prachtige tocht door het binnenland van Zuid-Afrika bleek dit toch ietsjes verder rijden te zijn dan we hadden gedacht. Bij aankomst in het hotel waren we gelukkig nog wel op tijd voor een boottocht op een rivier waar we nijlpaarden en krokodillen konden spotten. Als echte toeristen hebben we dit dus maar meteen gedaan. Het was een indrukwekkend tochtje met de boot, al werden we op een bepaald moment de nijlpaarden ook wel een beetje zat. Zoveel diverse soorten en maten zijn er nu ook weer niet te vinden in deze dierensoort. Ons werd bij aanvang van de tocht verteld dat we oog in oog zouden komen te staan met nijlpaarden én krokodillen. Nadat we al veel nijlpaarden gezien hadden, wilden we ook weleens een krokodil van dichtbij zien. Die ene krokodil die we hebben gezien, was verre van dichtbij. Hij lag tientallen meters verderop in zijn winterslaap meer in het water te drijven dan op het land. Een enorme teleurstelling voor ons. Al werd deze teleurstelling enigszins goedgemaakt door een fantastisch zoogdier die we ineens in ons vizier kregen: een prachtig mannelijk exemplaar van de homo sapiens op één van de boten die ons aan het inhalen was. Onze teleurstelling verdween als sneeuw voor de zon en we hadden alleen nog maar oog voor deze man. Zo zul je ze ongetwijfeld niet in Nederland vinden. Helaas haalde de kapitein van onze boot ons snel uit onze droom. Hij had namelijk een zeer bijzondere reiger gespot en hierdoor was onze fantastische homo sapiens ook weer verdwenen. Jammer! Bij terugkomst op de parkeerplaats werden we vrolijk onthaald door echte Zulu’s en hun geweldige Zulu-dans. Ze stampen op de grond en maken wat aritmische, wilde bewegingen. We waren onder de indruk van het 5-jarige jongetje dat hier ook aan meedeed en de volwassen mannen die in hun koeienhuidjes stonden te dansen. Erg gaaf om dit een keer gezien te hebben!

Om ons Afrika-avontuur helemaal af te maken, kan een safari natuurlijk niet ontbreken. Dit stond voor zondag op de planning. Lichte teleurstelling voor ons was de wekker die om 4.00 uur in de nacht af moest gaan, wilden we om 5.00 uur met de jeep van onze ranger mee kunnen rijden. Deze ranger was een vriendelijke, blanke Zuid-Afrikaan die ons wel eens even de Big Five zou gaan showen. Onze medereizigers vielen in de categorie ‘apart’ en ‘oud’ en een generatiekloof was al snel ontstaan. In het park waren we onder de indruk van de schoonheid van deze wereld. De Big Five werd al snel de ‘Big Three and a Half’. De hoop op een luipaard werd al snel de grond ingeboord doordat onze medereizigers meldden dat die bijna nooit te zien zijn. Echter wist Lotte er eentje te spotten en schreeuwde “STOOOOPPP!” naar de ranger. Deze beste man zette de jeep in zijn achteruit, op zoek naar Lotte’s luipaard. Het bleek een boomstronk te zijn. Louise moest toch wel toegeven dat deze boom echt wel op een luipaard leek. Zouden de malariapillen dan toch zijn bijwerkingen geven bij ons? De medereizigers waren er iets minder van onder de indruk. Onze teleurstellende zoektocht naar een luipaard werd echter goed gemaakt bij het zien van een leeuw in actie, helaas heeft zij haar prooi nooit te pakken gekregen. Voldaan, vermoeid en nagenietend van een dagje in de echte bush, reden we terug naar ons hotelletje. De volgende dag zouden we alweer terug gaan naar Durban.

Terug in Durban namen we een duik terug in onze kinderjaren. We vermaakten ons een hele dag in een waterpark, inclusief een dolfijnen- en zeehondenshow. Dit viel allemaal in het niet bij de glijbanen, die toch echt wel het hoogtepunt waren. Tien jaar jonger, alle glijbanen uitgeprobeerd en vol nieuwe energie konden we weer naar ons luxe droomhotel vertrekken. Daar aangekomen werd kamernummertje 421 ingeruild voor 619. Verbazingwekkend hoeveel deze kamers op elkaar leken, het uitzicht was exact hetzelfde... Dit leidde tot wat verwarring: welk liftknopje moeten we nu indrukken? Een hotel zou gelijk moeten staan aan goede WiFi en veel internetten. Dit leuke idee viel ons toch een beetje tegen. Skype werkte niet optimaal op onze kamer, waardoor Louise haar skypebasis op de tweede verdieping, voor het restaurant, had gevonden en Lotte in de lounge op de eerste verdieping. Het valt ons nog mee dat er niet is geklaagd over geluidsoverlast in deze openbare gelegenheden. De skypegesprekken bestonden voor 90% uit “Hoor je me?” “Nee.. hoor jij mij?” en “Zie je mij wel?” in plaats van gezellige gesprekken over koetjes en kalfjes. We hadden in ieder geval een momentje contact met onze thuisblijvers en zijn weer op de hoogte van de laatste roddels en de stand van zaken. Ondertussen werd het al wat aan de late kant en na het kijken op het bord van het restaurant bleek deze dicht te zijn. Aangezien we allebei moe waren en we niet echt meer zin hadden om buiten het hotel een restaurantje te zoeken, werd het tijd de roomservice eens uit te proberen. We raden dit iedereen ook maar enigszins af te willen uitproberen in Zuid-Afrika. Om 20.00 uur hadden we onze geweldige bestelling van een gebraden kip en pizza gedaan, na een halfuur werden we teruggebeld dat het gewenste toetje van Lotte niet meer beschikbaar was en om 21.15 uur was ons avondeten daar. Aangezien we omkwamen van de honger, kreeg de serveerster maar een karige fooi. Nadat we onze maaltijd, waarbij Louise tot haar schrik een hele kip op haar bord had gekregen en Lotte genoot van haar pizza, in 10 minuten naar binnen hadden geschoven, konden we nog even verder met skypen. Al kwamen de gesprekken nog steeds niet heel erg ver en bleef het op het niveau hangen van “Wat zeg je?” en “Goh, je bent net een lego poppetje”.

Helaas moesten we dinsdag alles alweer inpakken voor ons vertrek terug naar huis. Na het uitchecken en al het personeel, die ons herkende van de beruchte vrijdagavond, gedag te hebben gezegd, hebben we eerst het gratis internet nog maar eens goed uitgebuit: een nieuw weekendje weg boeken. Het geeft ons toch wel een goed gevoel dat we volgend weekend naar Lesotho zullen gaan en twee nachtjes in hotels kunnen doorbrengen. Nadat we echt afscheid hadden genomen van dit paradijs, konden we vertrekken naar Victoria Market. Dit was een waar avontuur. Ergens in een erg zwarte buurt, was een fantastische markt te ontdekken, alleen moesten we daar ook onze auto met al onze bagage achter gaan laten… Een parkeerwacht, welke een zeer alcoholische aroma om zich heen had, zou wel op onze auto letten die we voor de ingang van de markt hadden geparkeerd. We waren nog geen tien minuten binnen of we hoorden al een autoalarm afgaan. Voor de zekerheid zijn we toch maar eventjes gaan checken, we zouden het toch wel een beetje jammer vinden als onze auto en onze spulletjes weg waren. Gelukkig, een zucht van opluchting ontsnapte ons lichaam: onze auto stond er nog, al lag er wel een vreemd wit briefje onder de ruitenwisser. Domme Nederlanders dat we zijn… hadden we geen parkeerkaartje gekocht. Een boete van een enorm bedrag van wel 100 Rand was ons opgelegd. Maarja, hoe moeten we dat in vredesnaam betalen? Democratisch hebben we besloten te doen alsof we deze boete nooit gezien hebben. We zien dit meer als een test hoe gestructureerd en geordend het Zuid-Afrikaanse systeem van boetes uitdelen loopt. Krijgen we een melding, dan is het aardig ontwikkeld. Krijgen we geen melding, dan kunnen we die 10 euro mooi in onze zak houden. Na twee uur op de markt te hebben rondgedwaald, afgezet bij de kraampjes, veel Rand lichter en te veel souvenirtjes rijker, liepen we in de richting van onze auto. Gelukkig stond deze er nog steeds. Onze aparte parkeerwachter wist ons te vertellen dat hij onze auto van een inbreker had weten te redden. Wij wisten stiekem wel beter. Toen wij in de auto gingen zitten, eiste deze beste man nog wel een fooitje op voor het uit zijn neus staan eten naast onze auto. Lotte hield een briefje van 20 Rand in haar hand, waarna onze parkeerwachter dit ook meteen wilde hebben. Hij dook nog net niet de auto in. Zijn hebberigheid hebben we afgestraft door slechts 5 Rand fooi te geven. We blijven Nederlanders in hart en nieren, omgerekend is dit nog geen 50 eurocent… Na de auto hermetisch te hebben afgesloten, zijn we aan onze reis richting Pietermaritzburg begonnen. Veilig en net iets te laat (dit nemen we al aardig goed over) kwamen we aan op het vliegveld van Pietermaritzburg. In geen velden of wegen was onze chauffeur, Thokozani, te bekennen. Dan maar even opbellen… deze beste man meldde echter dat hij zelf niet zou komen. Hij had iemand anders gestuurd. Het afschuifsysteem werkt hier erg goed, als de ene geen zin heeft in een bepaalde taak dan schuift hij dit gerust af op iemand anders. Zo ook met de kwestie ‘de midwifes ophalen’. Chagrijnig en moe hebben we anderhalf uur op het vliegveld zitten wachten tot Mloe, onze chauffeur, eraan kwam rennen. Het was op zich helemaal niet zo’n vervelende neger om te zien. Na hem een aantal keer goed gevraagd te hebben of hij ons echt niet zou gaan kidnappen, konden we beginnen aan het laatste stukje van de reis naar huis. Beetje jammer was wel dat Mloe 150 km/h reed waar je 80 km/h mocht en de inhaalstrepen niet zo nauw nam. Lotte was zo koppig om geen wagenziektepilletjes in te nemen, waardoor ze in Greytown een ietwat geel tot groenig gelaat had en de neiging had uit het raam te gaan hangen om haar maaginhoud naar buiten te gaan werpen. Dit was gelukkig niet noodzakelijk. Mloe stopte namelijk net op dat moment in een achterbuurtje van Greytown. Het zag er hier allemaal vrij duister uit: een handjevol mensen om een braai heen, rook die hiervan af kwam, overal auto’s die met harde muziek stonden te ronken en wat lugubere winkeltjes. Bij Mloe zouden we veilig zijn, meldde hij en we gingen op weg naar een winkeltje waar hij drinken ging kopen, Mloe had namelijk dorst. Bijzonder dat Mloe zijn dorst met bier wilde gaan lessen. Dit leek ons niet zo’n heel ingenieus idee: met alcohol achter het stuur gaan zitten en dat over een weg die ons langs een afgrond naar huis zou moeten leiden. Lotte, die écht écht niet goedkeurde dat Mloe zou gaan drinken tijdens het rijden, in combinatie met haar wagenziekte, besloot het laatste stuk achter het stuur plaats te nemen. Haar wagenziekte zou hierdoor ook weer verdwijnen. Of dit nou kwam door het feit dat wagenziekte weggaat zodra je zelf rijdt, of door Lotte’s rijstijl (slakkengedrag), zijn we nog niet helemaal achter. We zijn in ieder geval veilig thuis gekomen. Mloe was helemaal blij met zijn bier, zijn twee nieuwe blanke vriendinnen en het idee dat we onszelf met z’n drietjes in de toekomst maar eens goed lam moesten gaan zuipen bij hem thuis. Wat betreft dit laatste zaten we niet helemaal op dezelfde golflengte. We houden Mloe graag te vriend als taxichauffeur. Mloe wilde stiekem nog wel even vol trots zijn huisje in Tugela Ferry laten zien. Dikke prima… Al werden we bij Mloe thuis gebeld door een ongeruste Bianca, die ons al een paar uur eerder thuis had verwacht. Het huis van Mloe hebben we dus snel even bekeken en Mloe vooral geprezen om zijn échte douche. Hierna zijn we in een vliegensvlug tempo naar Bianca gegaan. Ze was blij dat we nog leefden en veilig thuis waren gekomen.

Woensdag, stagedag. Dat was het idee, tot we op de klok keken en bleek dat we ons verslapen hadden. Dan maar een dagje extra thuis blijven, vervelend… Deze dag werden we verrast door een nieuw gezicht uit Nederland: Nienke. De wereld is klein, al werd deze nog kleiner toen ze vertelde dat ze, net als Louise, uit Ede komt. Daarnaast verraste Suzi ons met een tochtje de bergen in. Eens per week gaat zij de bergen in om naar arme Zulu mensen toe te gaan. Hier gaat zij voedsel en kleren brengen. Ze vroeg of wij mee wilden. Uiteraard wilden we mee! Al hadden we van tevoren niet bedacht dat we achterop een pick-up zouden moeten zitten. Het was kouuuud met onze prachtige lange zomerrokken en dunne vestjes. Gelukkig werd het, eenmaal op locatie, wat mooier weer en konden we genieten van het prachtige land. Al verdween dit gevoel bij het zien van de manier van leven van de echte Zulu mensen. Ze hebben nauwelijks iets, dragen dagenlang dezelfde kleren en moeten hopen op een beetje eten. Onze komst was een geschenk voor ze. Sommige van de Zulu’s hebben zelfs nog nooit blanke mensen gezien. Het was bijzonder om mee te mogen maken en om met eigen ogen te zien hoe men hier leeft. Het echte Afrika is veel minder rooskleurig dan dat wij te zien krijgen in Tugela Ferry. Ons gezeur over een goede douche is zoiets stoms bij het zien van de leefomstandigheden van de mensen hier.

Voor de rest was deze week niet erg speciaal wat betreft stage. De rust van vóór ons hemelse weekend, heeft zich deze week voortgezet. Dit zorgt er ook wel een beetje voor dat we steeds meer en meer naar de weekenden uitkijken en nog meer naar de vakantie aan het eind van deze stageperiode. Zolang er wat te doen is in het ziekenhuis vermaken wij ons prima, maar we kunnen een beetje slecht tegen ‘het uit je neus eten tot er een bevalling komt’. De dode momenten kunnen we echter wel prima vullen met het oefenen van Engels. Ons vocabulaire verrijkt zich met de dag: “Is it good so?”, “I have it cold”, “Okay, and now pushen”, “Here so?”, “Ohw, well, that is stupid van me!” en “Noooo, he is much handsomer!”. We zijn er ontzettend trots op dat we het Nederlands zo goed weten terug te laten komen in het Engels. Zo zullen we het Nederlands ook minder snel afleren. Stel je eens voor, een ware spraakverwarring als we weer terug in het oude, vertrouwde Nederland zouden komen. Daar moeten we ons wel een beetje voor behoeden.

Ons weekend was ook weer bijzonder spannend. Zaterdag wasdag liep een beetje in de soep, omdat we ons vriendelijk en dienstbaar hadden opgesteld door bij de kinderspelletjes te gaan helpen tijdens de Paasvieringen. Hoe men hier Pasen bijna groter kan vieren dan Kerst is voor ons één groot vraagteken, maar het is zo. Bianca was in ieder geval blij met onze aanwezigheid. Zij het voor een ochtendje, want de was lag te roepen om een lekker sopje en een stevige waslijn om aan te drogen. Tijdens het wachten op de wasmachine, die kuren aan het krijgen is, stonden we voor de geweldige verplichting van verslagen typen. Al viel Louise al snel in haar oude gewoonte van het uitstellen door foto’s te gaan kijken en een kip uit huis te verjagen. Uiteindelijk was Lotte het die met het fantastische idee kwam om een doos voor de deur te zetten, zodat deze stomme kip het huis niet meer in kon komen. Deze doos stond hier niet erg strategisch met het in en uitlopen tijdens het ophangen van de was. Maarja, het was óf de kip in huis, óf over een doos heen klimmen. Dan liever het laatste. We willen naast alle insecten en huishamster Simba niet ook nog eens zorg op ons moeten nemen voor een kip.

Gisteren was als een kers op een slagroomtaart. Bianca had ons meegenomen naar Msinga Top, een bergtop met een magisch mooi uitzicht over de vallei. Zuid-Afrika op haar mooiste. Stiekem zijn we best wel bofkonten dat we dit hele avontuur mee mogen maken en hier met z’n tweetjes mogen zijn. Nadat Lotte heldhaftig op een rots was geklommen, was het tijd voor Louise om over haar achterlijke hoogtevrees heen te komen. Al is dit nog steeds niet gelukt en leek het meer op een evacuatieproces om haar van de ene berg, over een klif, op de beruchte rots te krijgen. Het was in ieder geval alle moeite waard. Nadat we veilig bij de auto terug waren gekomen, was het tijd voor onze ‘unhealthy picnic’ inclusief chips, koekjes, Engelse drop en chocolade. We genoten van het land, het uitzicht en de gezelligheid met de mensen die we als onze nieuwe vrienden kunnen beschouwen. Met pijn in ons hart hebben we een milliseconde stil gestaan bij het naderende afscheid wat we over 20 dagen moeten gaan nemen van Bianca, de lieve weeskinderen en onze Duitse en Nederlandse vrienden. Al proberen we dit gevoel nog steeds zo veel mogelijk te verdringen. We genieten van elke minuut in aanwezigheid met deze mensen en het prachtige land, wat we allebei in ons hart hebben omarmd om het nooit meer te vergeten.

Dikke kus!