Onze Afrikaanse kalender geeft aan dat we nog maar 7 dagen stage hoeven te lopen. Een raar idee. Het einde van ons avontuur begint te naderen. Aan de ene kant op zich ook wel weer goed, aangezien we ons langzamerhand steeds sneller beginnen te irriteren aan het langzame tempo waarin men hier werkt, het feit dat men hier bang is voor allerlei complicaties en deze bij binnenkomst van een vrouw al meteen willen uitsluiten door allerlei handelingen toe te passen en we irriteren ons de laatste dagen mateloos aan het gebrek aan kennis bij de collega’s. Zodra wij aangeven hoe wij erover denken, wordt er bitchy tegen ons gezegd dat we dat mogen denken en beginnen ze in het Zulu tegen elkaar te brabbelen.
Nog maar 11 dagen voordat we het mooie Tugela Ferry zullen verlaten. Dat idee verontrust ons vele malen meer dan het idee dat we geen stage meer hebben. Onze favoriete buurtsuper, de Spar met haar overheerlijke Magnums, de Kodakwinkel waar je uren uit je neus staat te eten voordat je foto’s een keertje zijn afgedrukt, de Chinees met zijn bijzondere opzet van de winkel en het postkantoor waar je drie keer je verhaal moet doen, wil iemand je begrijpen en misschien wel eens helpen.
Vervolgens is het dan nog maar 18 dagen voordat onze wegen zich weer zullen scheiden en we zonder elkaar een “Have a good night” of “Lala Kahle” te hebben gewenst gaan slapen. Een geroosterd broodje met pasta of kaas zal nooit meer hetzelfde zijn en het geklaag over de slechte douche zullen we nooit met iemand anders kunnen delen.
Nu zetten we een punt achter het sentimentele. Kortom: nog 7 dagen stage, 11 dagen in Tugela Ferry en nog 18 lange dagen met elkaar opgescheept.

Op stage gaan de bevallingen door. En dat is maar goed ook, aangezien het wel eens tijd werd dat Lotte nummertje 40 op de wereld kon zetten en aan haar logboek kon toevoegen. Vorige week dinsdag was het de dag van ‘onze meeste bevallingen op één dag’, tegelijkertijd van de ‘meest verschrikkelijke bevalling van onze stage’ en van de ‘40e bevalling van Lotte’.

We hebben tijdens deze stage nog geen moment gehad dat we meer dan drie bevallingen op één dag hebben gehad, tot vorige week dinsdag. Het was wonderlijk dat we er vier op één dag deden. Helaas zat er deze dag ook ‘de meest verschrikkelijke bevalling’ tussen. Iedereen weet dat je 9 maanden zwanger zou moeten zijn, voordat je gaat bevallen. Deze zwangere vrouw van 28 weken zwangerschap, bleek volledig te zijn ontsloten en had weeën. Bij het zoeken naar de hartslag van de baby, was er onduidelijkheid of deze er überhaupt wel was. Na een aantal keer persen, kwam er een hoofd tevoorschijn. Anders gezegd; het zou een hoofd moeten zijn. We treden liever niet in detail voor jullie tedere maagjes, maar een fijn uitzicht was anders. Vervolgens heeft Louise eerst een aantal keer geprobeerd om de rest van het kindje geboren te laten worden, maar dit lukte niet. Louise hield het hoofdje van het baby’tje vast, waarbij Lotte de armpjes van het kindje af heeft gehaald. Je zou denken dat de rest nu wel vanzelf zou komen, maar nee. We stonden er beiden verbaasd van te kijken hoe hard er door ons getrokken moest worden. Uiteindelijk kwam er een klein, levenloos jongetje op de wereld. De verloskundige die op dat moment naast ons stond, trok de best mogelijke conclusie: “I think there are some abnormabilities.” Wat een muts, iedereen had gezien dat dit kindje er niet normaal uitzag... We keken haar beiden schaapachtig aan, en vonden haar op dat moment niet de slimste vrouw ter wereld. Vervolgens hebben we het kindje bij de moeder op de borst gelegd. Haar verdriet, haar tranen en haar rouw voelden wij maar al te goed met haar mee. Het gaat er hier zo anders aan toe dan in Nederland. Na enkele minuten moesten we het kindje alweer van haar wegnemen, zodat het in een doek gewikkeld kon worden en op de gang kon staan wachten tot het meegenomen zou worden door de oma. Wij zouden denken dat dat kindje al die tijd gerust bij de moeder zou kunnen blijven, maar stel dat hier maar niet voor. Na zulke gebeurtenissen is het normaal als de oma het kindje komt ophalen en de moeder haar kindje niet meer ziet. Allebei vonden we het erg fijn dat we deze vrouw hebben kunnen begeleiden. Haar dankbaarheid maakte dit nog meer compleet. Gelukkig voor onze vrouw kwam haar moeder en had ze iemand om mee te rouwen. In veel omstandigheden ligt de vrouw maar in haar kamertje te wachten tot een van de verloskundigen meldt dat ze naar de postnatal ward moet. Op ons en haar moeder na, heeft niemand meer aandacht besteedt aan deze vrouw. Het is natuurlijk achterlijk dat iemand met zoveel verdriet aan haar lot wordt overgelaten en maar moet zien hoe ze erbovenop komt. Doordat niemand oog heeft voor de vrouwen die hier zijn bevallen, heeft ook niemand oog op wie of wat er nog op de kamer ligt. Uiteindelijk na onze lunch waren we onze vrouw dus ook kwijt. Waar ze was gebleven was voor ons een groot raadsel…

Gelukkig naast dit verdrietige nieuws, ook goed nieuws! Tot grote vreugde van Lotte kwam daar eindelijk haar 40e bevalling en een mooi klein meisje keek met haar mooie grote ogen de nieuwe wereld in. Dit betekende natuurlijk: Magnums kopen. Op de een of andere manier kun je toch wel wat relaxter bevallingen gaan doen, als je weet dat je je doel hebt gehaald. Nu kunnen we allebei met een gerust hart thuiskomen, wetende dat ons logboek overcompleet is.

Woensdag kon Lotte eindelijk haar langverwachte pakketje ophalen bij het postkantoor. Nadat we dinsdags om kwart voor 5 kwamen vragen of er een pakketje was voor haar, en hierop werd geantwoord dat dit er was maar dat ze dit niet mee naar huis kon krijgen, omdat de computers al waren afgesloten, wisten we woensdag vóór het afsluiten van de computers het postkantoor te bereiken. Het pakketje was al vier weken geleden opgestuurd door het thuisfront, met als bedoeling een verrassing voor haar verjaardag. Maar net zoals met alles hier, loopt de post hier ook vertraging op. Haar verjaardag hebben we diezelfde avond dus nog eens klein overgedaan, met Lotte in haar sas van alle cadeautjes. Met name de rol beschuit, het pak muisjes en de heerlijke douchegel en shampoo van Rituals vielen erg goed in de smaak. Helaas waren de slingers, ballonnen, serpetiene en kaarsjes te laat voor haar verjaardag.

Voor ons lag een weekendje weg in het vooruitzicht. We voelden ons helemaal trots dat we zelf taxi’s hadden weten te regelen voor de heen- en terugweg. Alleen gaat het op de een of andere manier nooit helemaal zoals wij hopen dat het gaat. We hadden een gynaecologe gevraagd of we met haar mee konden rijden, wat geen probleem was. Tot haar auto besloot ermee te stoppen en wij dus alleen maar op de terugweg met haar mee konden rijden. Wilden we dat kunnen, moesten we vrijdag toch eerst in Pietermaritzburg aan zien te komen. Als echte, Europese regeltantes begonnen we te bedenken hoe we een taxi konden vinden. Ineens kwam Louise op het idee om onze grote vriend Mloe te vragen of hij niet iets wist. Echter ging dit gesprek vooral over het feit dat hij ons zo miste en dat wij nog steeds een keer bij hem langs moeten komen om gezamenlijk dronkenschap te gaan vieren. Uiteindelijk zei Mloe dat hij wel wat had geregeld, maar wij vertrouwden dit niet helemaal, aangezien dit nog steeds Afrika is. Op zoek naar onze grote held, allemansvriend en redder in nood: Dokter Moll. Telefoontje hier, telefoontje daar, een sprinkhaan op Louise geworpen en vervolgens een lachende dokter Moll verder, had hij toch even mooi een taxi voor ons geregeld. Deze zou er naar zijn zeggen écht op tijd zijn. We geloofden hem maar op zijn woord, je weet immers maar nooit. Vrijdag vertrokken we, zoals beloofd, op tijd naar het huis van dokter Moll, waar onze taxi ons op zou komen halen. Dit tochtje was een waar avontuur. Je zou denken dat we de weg naar het terrein van het ziekenhuis wel op ons duimpje kennen. Helaas niet met de koffer van Lotte. Zij heeft namelijk alle mogelijke houdingen uitgeprobeerd om dat ding zonder te wiebelen over de weg mee te slepen. Voor Louise was dit nogal grappig, omdat zij lekker rustig met haar rugzakje naast een gefrustreerde Lotte kon wandelen. Uiteindelijk heeft Lotte wel vijf keer de wens uitgeschreeuwd dat Wilana of Suzi langs zou rijden voor een lift… helaas bleef deze wens onvervuld. Op het ziekenhuisterrein werd het wachten, wachten en nog meer wachten. Bij het huis van dokter Moll werden we weer lastig gevallen door ‘Granny’. De trouwe lezer herinnert zich een demente vrouw, tijdens een van onze eerste bezoekjes aan dokter Moll. Niet dat ze ons nu herkende, ze was meer bezig met zichzelf op te leuken met de geraniums uit de tuin van haar zoon. Na een halfuur werden we het wachten en het geklets van ‘Granny’ wel wat zat. Het was de moeite waard om dokter Moll even te bellen, die ons vervolgens meldde dat onze chauffeur in een ‘short meeting’ zat en er over maximaal een halfuurtje wel zou zijn. Die ‘short meetings’ kennen we hier in Afrika zo onderhand wel… Nog meer wachten dus. Tot onze verbazing kwam er binnen 25 minuten een auto op ons af, gevuld met twee mannen en… Mloe. Hier zaten we niet écht op te wachten. Wij denken dat hij ons ook niet meer zo heel erg leuk vindt. In de auto heeft hij geen woord met ons gewisseld en zijn gehoor beschadigt door zijn muziek op volumestandje ‘keihard’ te zetten. Na een lange rit, waarbij Lotte lekker in slaap was gedommeld en Louise naar hele gesprekken over het communisme en kapitalisme heeft geluisterd, werden we gedropt op het vliegveld van Pietermaritzburg. Hier wachtte een prachtige gloednieuwe volkswagen Polo op ons, smeekten we om een tomtom (aangezien we echt geen kaarten kunnen lezen…) en konden we vertrekken naar ons B&B. Deze was alles wat we bij het zien van de straat, niet hadden verwacht. Een pittoresk, schattig en vintage B&B. We werden er helemaal blij van. Onze volgende plan: in The Mall van Pietermaritzburg cadeautjes kopen voor de kinderen van het weeshuis. Wat moesten we nu weer kopen voor de kinderen?! Uiteindelijk kwamen we bepakt en bezakt bij de auto terug: vijf hoepels, drie waterpistolen en een autoracebaan inclusief stoere autootjes waren het geworden. Klein probleempje wat we van tevoren niet echt hadden ingecalculeerd: deze cadeaus konden nu wel mooi in de auto passen, maar het moest ook nog in een taxi en de auto van de gynaecologe passen… Whoops!! Na een heerlijk diner en culinair toetjes, konden we in een zacht nestje kruipen. De volgende morgen was het ontbijtje zó lief voor ons klaargemaakt en werden we nog blijer dan de dag tevoren. Helaas moesten we dit B&B inruilen voor een hotel in Underberg, later deze dag.

Na een interessante tocht door Pietermaritzburg, waarbij we op de een of andere manier in de township van deze stad waren beland, kwamen we veilig en wel in Underberg aan. Alleen was het voor ons één groot vraagteken bij welke organisatie we ook alweer de tour naar Lesotho hadden geboekt. Na wat uitvragen, kwamen we bij leuke Afrikaners uit. Dit zou een gezellige dag worden! Ons doel was om vóór vertrek onze blaas te legen op een toilet, zodat we niet incontinent zouden raken tijdens de autorit. Vervolgens werden we achterin de auto gedropt. Deze Afrikaners waren slim, want op deze manier konden ze niet teveel afgeleid worden door ons gekakel. Tijdens de geschiedenisles over een bepaalde straat in één van de dorpjes, werkte ons richtingsgevoel niet optimaal. Rechts van ons zou er iets fantastisch te zien zijn. Onze rechts was echter bepland met dennenbomen en we vroegen ons af wat hier zo bijzonder aan was. Totdat Louise zich realiseerde dat ze naar links aan het kijken was en snel naar de andere kant keek en Lottes gezicht hier aantrof. Deze stond op standje ‘intelligent’ en “Huh, ik zie niks”, waarna Louise de slappe lach kreeg en Lotte zich ook realiseerde dat er iets niet helemaal goed ging. De geschiedenis-, biologie- en natuurkundelessen bleven doorgaan tijdens onze rit naar boven. Onze aandacht was gevestigd op het uitzicht, dit was namelijk adembenemend mooi en werd bevestigd door onze “Ooooohs” en “Aaaaaahs”. Onze vriend de chauffeur, had ondertussen ook de tocht van zijn leven, met ons in zijn vizier via de achteruitkijkspiegel. Het klikte… wij vonden hem leuk en hij ons. Misschien realiseerde hij zich ook wel dat we niet enorm geïnteresseerd waren in wat voor bloemen en bijzondere vogels we te zien kregen. Al gauw zag hij een slang en waren we een en al aandacht. CHECK! Deze kunnen we ook toevoegen aan ons hele rijtje ‘verschrikkelijke en uitermate wilde beesten’. Eenmaal boven aangekomen, hebben we genoten van deze wereld. We vierden het geluk dat we hebben om hier te zijn met een goedkoop glas wijn in de hoogste pub van Afrika. Wellicht hadden we dit beter niet kunnen doen. Misschien dat het door het hoogteverschil kwam, ons evenwichtsorgaan die daardoor in de kluts was en door het feit dat we deze morgen té vroeg waren opgestaan, we kregen in ieder geval een déjà-vu naar onze eerste avond in Durban. Alsof we op zee zaten, stapten we weer in de auto. Waar Lotte door haar fijne wagenziektepilletjes gelijk weer in slaap stortte, wat er alles behalve aantrekkelijk uitzag en waarbij Louise stilletjes heeft zitten genieten van de tocht naar beneden. We zijn een stelletje bofkonten dat we dit mee mogen maken. Eenmaal met beide voetjes weer veilig op de Afrikaanse bodem, wilden we het moment met onze chauffeur vereeuwigen door met hem op de foto te gaan en konden we ons hotel van de komende nacht gaan zoeken. Dit was een beetje moeilijk, aangezien de tomtom de straat niet kende. Uiteindelijk zijn we er gekomen… Het is toch wel een beetje fijn om te zien dat het allemaal schoon, mooi en gezellig is. Voor de Zuid-Afrikaanse verkeersveiligheid was het ook wel verstandig om niet in het donker op zoek te gaan naar een restaurant en hebben we ons laten verrassen in het restaurant van het hotel, waarbij Lotte een verrassend lekkere pasta kreeg voorgeschoteld en Louise een hele vis, die ze nog lekker mocht gaan ontleden.

Na een té koude nacht, werden we uitgerust wakker. Het leven is goed. Het ontbijt was lekker en het telefoneren met België verliep zonder dat de verbinding wegviel. Het kan allemaal dus nog wel op een Europese manier gaan hier. Nadat we onze ogen hadden uitgekeken bij de zeer ontwikkelde Spar (hier hadden ze alles wat onze Spar niet heeft) in Underberg ruilden we dit mooie plaatsje in voor het kleine stadje Howick. Hier werd onze aandacht getrokken naar de Howick Falls, wat er super mooi uitzag. Tevens hebben souveniersverkopers onze beurzen geplunderd door ons uiteraard flink af te zetten bij het onderhandelen en werd onze auto, naast alle cadeautjes voor de weeskinderen, nog voller door alle tassen met nieuwe souvenirtjes. Op deze manier sjeesten we naar Pietermaritzburg Airport, waar het er verdacht rustig uitzag. ‘Hertz’ was al gesloten en wij moesten alle papieren, sleutels en de tomtom nog inleveren! Nadat Louise een automonteur verschillende keren heeft lastig gevallen met haar vragenvuur, konden we de auto achterlaten en moesten we een taxi zien te regelen die ons naar Scottsville in Pietermaritzburg zou brengen. Hier zou de gynaecologe ons namelijk oppikken. Deze taxi is uiteindelijk nooit geregeld, aangezien een van de medewerkers van het vliegveld ons wel even wilde afzetten. Een moment van twijfel bekroop onze gedachten. Moesten we dit nou wel doen?! Het feit dat het goedkoper was dan een taxi en dat er een vrouw meeging, gaf de doorslag. Daar zaten we, met een wildvreemde, typische man in een auto. We zagen het beeld voor ons dat we ergens in een township verkocht zouden worden voor 86 koeien, waarbij onze toekomst als verloskundige in duigen zou vallen. Dit beeld verdween als sneeuw voor de zon toen we op de gewenste locatie werden afgezet. We doken de KFC in, aangezien we nog 1,5 uur moesten wachten op onze gynaecologe. Hier werden we ietwat raar aangekeken vanwege al onze troep. Wonder boven wonder kwam de gynaecologe maar vijf minuten na de afgesproken tijd aanrijden. Ook zij keek verrast op van alle hoepels, waterpistolen en autoracebaan. Al vond ze ons wel bijzonder attent dat we dit voor de weeskinderen hadden gekocht. Onderweg zijn we van alles over haar, de Afrikaanse cultuur en het ziekenhuis te weten gekomen. Moe, maar voldaan kwamen we thuis. Bepakt met alle hoepels en waterpistolen liepen we een kamer vol met kinderen in… Oeps!! Dit was niet helemaal de bedoeling. We hebben uiteindelijk alles ongezien de slaapkamer ingekregen. Deze is nu dus ook niet meer veilig, omdat de kinderen alle verrassingen altijd weten te ruiken. Nadat we ze hadden verteld dat we komend weekend een ‘sleep over’ organiseren voor hun, waren ze door het dolle heen. Ons laatste weekend samen met de kindjes, we gaan ervan genieten!

Gisteren was een dag waarbij we ons mateloos irriteerden aan het luie gedrag van de ‘Advanced Midwife’. Haar dagtaak is zichzelf tonnetje rond eten en vier keer diep zuchten als ze moet opstaan om op deze manier haar desinteresse te laten zien. Vervolgens heeft ze geen oog voor haar patiënten en zegt ze ons te vertrouwen, waarna ze dit toch weer in twijfel brengt door ons als domme gansjes de basisbegrippen van de verloskunde nog maar eens uit te leggen. De welbekende druppel (van onze ergernissen) kwam in de middag. Een vrouw met een kind die in het vruchtwater had gepoept, moest meteen een infuus en zuurstofmasker krijgen. Stel dat het kind het slecht zou gaan doen, hoefde deze handelingen in ieder geval niet meer uitgevoerd te worden. Het kind deed het stralend en Lotte raakte opgefokt. Zoals we eerder al zeiden, men wil hier de complicaties voor zijn of uit de weg gaan door te handelen nog vóórdat er ook maar iets gebeurt. Toen deze vrouw na een aantal uur nog steeds op hetzelfde aantal centimeters ontsluiting zat, besloten we dat het tijd werd om de dokter te laten komen. De ‘Advanced Midwife’ moest deze bellen. We vragen ons af op welk tijdstip deze uiteindelijk is gebeld, wij gaven op een bepaald moment de hoop op dat dit binnen tien minuten gebeurt zou zijn, waarna we naar huis zijn gegaan.

Ondertussen ruiken we elkaars gedachten, vullen we elkaar aan of zeggen tegelijkertijd hetzelfde. Dit wordt eng. Het is maar goed dat we nog maar 18 dagen op deze manier samen moeten leven. Anders zou het op den duur erg stil worden en beginnen we zelfs elkaars eigenaardigheden over te nemen. Hopelijk komen we normaal thuis en wennen we snel aan het feit dat we elkaars gesnurk ’s nachts niet meer horen, de was niet meer samen hoeven te doen en niet meer hoeven te zeuren over de gigantische troep die Bianca altijd maar weer als een waar oorlogsgebied achterlaat. Genieten! Dat is wat we de komende 18 dagen nog volop gaan doen voordat we onze voeten weer op de Nederlandse bodem zullen zetten.

Liefs,
Lotte & Louise