Vervloekt door keizersnedes

Nutellapasta! Hele schrappen vol met Nutellapasta. Heel even leek het erop alsof we ons in de zevende hemel bevonden. We zullen eerlijk zeggen dat we ons hebben ingehouden door slechts drie potten in te slaan. Achteraf veel te weinig, eentje is inmiddels al leeg...

Onze Afrikaanse birthdayparty van zaterdag was als het beste kinderfeestje waar je maar voor uitgenodigd kan worden. Waterballonnen, de lekkerste cakejes en echte Hollandse Engelse drop. De dag kon niet beter zijn. Aangezien we niet met lege handen voor de jarigen aan wilden komen, besloten we in ‘downtown’ Tugela Ferry op zoek te gaan naar een passend cadeautje. Onze gids, een van de zusjes van de meisjes, wist echter niks te verzinnen wat we konden geven. Dan maar eten, want dat schijnt hier ontzettend normaal te zijn. Bepakt en bezakt met chocoladekoekjes en chips gingen we op weg naar onze nieuwe vrienden. In een oogwenk kwamen we tot de conclusie dat we niet zo’n origineel cadeau hadden gekocht: de meisjes hebben voor de komende maanden genoeg aan snoepgoed gekregen. Hadden we toch maar iets bij het plaatselijke Chinese winkeltje gekocht. Na een dagje terug in onze kinderjaren te hebben vertoefd, werden we bekaf teruggebracht naar huis, want dat hoort toch echt wel bij een kinderfeestje! Hier werden we blij verrast door Wilana, die ons dezelfde avond nog naar Greytown wilde begeleiden voor onze boodschapjes.

Tijdens de autorit hebben we genoten van het prachtige land. Zuid-Afrika is dus echt wel de moeite waard om eens een kijkje in te nemen! Wilana heeft ons de hele rit verteld over de cultuur, hoe men hier met bepaalde dingen omgaat en heeft ons bang gemaakt voor de slangen. We hebben geleerd dat je stokstijf stil moet blijven staan als er eentje jouw pad kruist. Bij deze: als dit gebeurt, overleven wij dit allebei niet…

Greytown: de stad van de grote supermarkt met Nutella, knakworstjes en hamburgers. Alsof we in geen maanden in een normale supermarkt waren geweest. Wilana wenste ons bij de ingang succes en zei dat we elkaar later wel weer zouden zien. Ze moet uit ieder gangpad wel een ‘ooooooh’ of een ‘aaaaaaah’ van ons hebben gehoord. Als zombies liepen we door de winkel en gooiden alles in onze kar wat we lekker vonden. Achteraf: vreselijk gedrag, op dat moment: heerlijk en erg terecht. Qua zoete dingen hebben we alleen een zak chocoladekoekjes gekocht. We hebben ons dus enorm ingehouden. Fruit, diepvriesgroenten en houdbare zakken waren het meest aanwezig in onze kar. Bij de kassa kwam onze ergste vrees naar de oppervlakte drijven: ‘Hebben we wel genoeg geld?!’ Op de helft van het scannen vroeg Lotte toch maar voor de zekerheid: ‘How much?’ Tot onze grote verbazing bleek dat we meer dan genoeg zouden hebben. Wilana stond aan de andere kant van de kassa met grote ogen te kijken naar onze mooiste aankoop tijdens ons hamstermoment: een nieuwe koekenpan en een prachtig vergiet. Erg handig en van enorme kwaliteit (de spaghetti heeft het vergiet op dag 1 al niet overleefd…). Nu moesten we nog terug met de auto naar Tugela Ferry. We made it! Al ging het toch wel wat moeizamer met al die kilo’s eten in de achterbak.

Zondag zouden we om 12 uur opgehaald worden door een van onze locale vrienden. Ze zou ons naar een traditioneel zuluhuisje brengen, waar we een verkleedpartijtje zouden houden: traditionele zulukleding. Echter bevinden we ons in Zuid-Afrika. Hier kun je niet echt van het klokkijken van de locale bevolking op aan. Om 10 uur stond ze voor de deur en wilde vertrekken. Vooruit dan maar… Wat werd gebracht als enkel een halfuurtje lopen, werd anderhalf uur door de bergen sjokken. Lekker op een Afrikaans tempo en in de brandende zon. Na iedere bocht was het nog maar 10 minuutjes. Een vreemde manier van klokkijken houden ze er hier wel op na. Na veel geklaag over de warmte, hoe ver het wel niet was en het feit dat we te weinig water bij ons hadden, was eindelijk het eind in zicht van een (stiekem toch wel) supermooie wandeling. Aangekomen in een koel, rond zuluhuisje, kregen we een zitplaats aangeboden op een rieten strandmatje op de grond. Het leven van de Afrikanen is zo anders dan wij ons kunnen voorstellen. Geen elektriciteit, geen stromend water en vooral lekker weinig ruimte. Slechts ietsjes anders dan al onze luxe. We werden verwend met heerlijke koude 7up. Waar ze dat zo snel vandaan toverden, blijft voor ons een raadsel. Al snel begon het verkleedpartijtje en waren we binnen enkele minuten omgetoverd tot echte zuluvrouwtjes, waarbij Lotte geprezen werd om haar aanwezige zuluheupen en prachtige kuiten (tot ergernis van Lotte) en deze moesten natuurlijk even van dichterbij bestudeerd worden. Na ons bezoek aan deze dorpsgenoten wachtte ons een vreselijke tocht van anderhalf uur bergafwaarts. We waren moe, bezweet en hadden geen zin. Achteraf viel het mee, en werd het lijden wat verlicht doordat we de laatste kilometer een taxi kregen achterop de pick-up van een stel vrouwen. Stel je even voor dat je een dag in de woestijn hebt gesjokt, zonder water, waarna je bij een oase van water komt… Zo stormden wij op de koelkast met koud water af en hebben vervolgens al het koude drinken naar binnen gegooid. Het feit dat we niet zelf hebben hoeven koken deze dag, maakte de hele dag goed. Bij Duitse mensen die bij de locale kerk werken, hebben we onszelf kennis laten maken met het traditionele voedsel wat men hier eet: maïsmeel, een brei van maïs met water. Verbazingwekkend lekker was dit! Na deze laatste dag van een heerlijk weekend bedachten we ons dat we de volgende dag toch echt weer vroeg op moesten om naar het ziekenhuis te vertrekken…

Maandag stond in het teken van lekker werken. De dag begon en eindigde met een bevalling, daartussenin hebben we kennis gemaakt met decubitusplekken op onze kont, trombosebenen en vooral veel rusten. In de tussentijd heeft men hier nog niks geleerd van onze steriliteitsobsessie. Tijdens het hechten werd er een ‘steriel’ veld gecreëerd door uit de, met bloed aangetaste, prullenbak een oud vodje van papier te vissen en dit onder mevrouw te schuiven. We keken elkaar met grote ogen aan en zeiden in koor onze favo-zin van deze stage: ‘Dit kan echt niet!’. We vroegen voor alle zekerheid maar even na wat de nurse met dit vodje van plan was. Binnen een paar seconden lag het echter al op plaats van bestemming en kon er gestart worden met hechten. Daarnaast blijven we ons verbazen over het empathiegehalte van onze collega’s… deze is laag, erg laag. Waar wij bijna V.I.P. behandelingen aan onze cliënten geven, verwaarlozen zij ze in het kwadraat.

Deze week is niet echt een goeie week. We hebben kennis gemaakt met de andere kant van de verloskunde, wat we liever wat later of helemaal niet tijdens deze stage hadden gedaan. Een te hoge hartslag van een ongeboren kindje zien we liever niet als verloskundigen. Als dit er toch is, willen we ook snel weten wat de oorzaak hiervan kan zijn en zal dit ook verholpen worden. Snelheid zit echter niet in het bloed van de Afrikanen en dit zorgde ervoor dat onze patiënte een tijdje heeft liggen wachten voordat ze naar de OK mocht voor een keizersnede. Alles leek goed te gaan tijdens de voorbereidingen. Zelfs op OK was er nog een hartslag van het kindje hoorbaar. Helaas heeft hij het niet gered: een hartslag was aanwezig, maar het wilde niet zelfstandig ademen. Na een uur beademen werd er door het team besloten dat er gestopt kon worden met beademen, om vervolgens het kindje te laten sterven, omdat het hersendood bleek te zijn. Het voelt vreemd en dubbel. Misschien had dit kindje in Nederland nog geleefd, of was er in ieder geval adequater gehandeld. Het reanimeren en beademen van dit kindje ging er, op z’n vriendelijkst gezegd, apart aan toe. Wanneer je hier komt te werken hoef je je echt geen zorgen te maken over protocollen, een beleid of een bepaald stappenplan. Men doet maar wat. Wellicht heeft dit ook het lot van het kindje bepaald. De volgende dag hoorden we dat dit kindje het tot 22.00 uur in de avond heeft overleefd op eigen kracht, maar toen toch echt is overleden. Dezelfde dag werd er een vrouw binnengebracht met een losgelaten placenta, waarbij zij zich in een levensbedreigende toestand bevond en het kindje al overleden was in de baarmoeder. Zelfs in deze toestand lijkt men in onze ogen het woord ‘SPOED’ niet echt te kennen. Alles gaat zo ontzettend traag… irritatiefactortje van deze week. We hoopten dat de volgende dag een betere dag zou worden, waarbij we normale bevallingen zouden kunnen gaan begeleiden. In eerste instantie leek het hier ook op, maar een herhaling van de dag ervoor gooide roet in het eten. Opnieuw een te hoge hartslag bij het kindje. Helaas heeft ook dit kindje het niet gered. Wij hadden het wel even goed hoog zitten toen we dit te horen kregen.

Tot onze verbazing kwamen we er woensdag achter waar men hier de overleden kindjes tijdelijk bewaart: de placentavriezer. Fijn idee. Toen er een pakketje uit deze smerige vriezer getild werd, vielen onze monden open. Ineens zagen we ook overal ingepakte lijkjes op de grond van de spoelkeuken liggen, gelukkig bleken dit de traditionele rokken van onze cliënten te zijn. Waarom dit hier werd opgeslagen, is voor ons een groot vraagteken. Het gaf ons in ieder geval een vervelend gevoel toen we daadwerkelijk dachten dat dit overleden kinderen waren.

In de hoop dat donderdag dan een goede dag zou worden, vertrokken we in alle vroegte naar het ziekenhuis. De dag vloog om: 5 keizersnedes erbij en allemaal levende wereldwondertjes op de wereld rijker. Het is de welbekende ‘ceasarion-day’, tot teleurstelling van ons en tot verbazing bij de collega’s . Er schijnt een vloek op onze aanwezigheid te hangen. Al heeft een lief meisje van 16 jaar die aan het bevallen was ons wel in haar beste Engels duidelijk gemaakt dat ze ons wel ontzettend leuk vond en dat ze ons bij haar bevalling wilde hebben. Helaas werd ook dit een keizersnede…

Met de moed thuis gelaten vertrokken we vrijdag weer voor een nieuwe dag naar stage. Als dit maar geen ‘ceasarian-day’ zou worden! Bij binnenkomst op de Labour Ward waren alle verloskamers leeg, hartstikke leeg. We hebben twee uur lang geluisterd naar de frustraties van een collega, al viel er voor ons weinig van te verstaan. Het Zulu blijft een bijzondere taal. Vervolgens kregen we een emmer met drie bolletjes oploschloor en een stuk badjas in onze handen gedrukt: schoonmaaktijd! Met enige trots kunnen we melden dat de verloskamers schoner dan schoon waren en netter dan net, nadat wij ons erin hadden losgelaten. In de mate van het mogelijke dan… want schoon en netjes kan het daar op de een of andere manier niet worden. We waren bang dat we nu weer de hele dag zouden kunnen gaan zitten wachten op wat actie. Dat idee lieten we echter al snel los toen bleek dat er een vrouw binnenkwam met het hoofd van haar kind al bijna helemaal geboren. Dit was nog eens een leuke, snelle bevalling en geheel naar onze wens. Één van onze grootste dromen kwam uit: het kindje werd in de vliezen geboren. Nu kunnen we weer wat afstrepen van onze bucketlist. Deze dag vloog om met stortbevallingen en een bijzonder moeilijke bevalling bij een jong meisje. Vier man stond tegen dit arme schaapje te schreeuwen dat ze moest persen, drie man sterk stond op haar buik te duwen en Lotte stond met haar handen klaar om een knip te zetten en het kindje aan te pakken. Wat ze overigens heel, heel goed heeft gedaan. Helaas was het kind dusdanig groot, dat moederlief ook nog eens van voor tot achteren is uitgescheurd. Mooi klusje voor de gynaecoloog, doen die ook nog eens wat voor hun geld. Al moet dit bijzonder pijnlijk zijn geweest voor de kersverse moeder: het geschreeuw was in het hele gebouw te horen. Bijna aan het eind van onze dienst kregen we nog wat seksuele voorlichting van een collega van ons. Voor de pikante details verwijzen we jullie graag naar Magugu. Het komt erop neer dat men hier niet samenwoont voor het huwelijk, geen seksuele activiteiten heeft voor ditzelfde huwelijk, maar wel erg actief is in een bepaalde vorm van ‘coïtus interruptus’ voor dit huwelijk. Toen de collega’s hoorden dat Lotte al drie jaar samenwoont met haar lieftallige vriendje, was de verbazing, een storm aan emoties en geschreeuw in heel het ziekenhuis te horen. Gelukkig werd het enigszins goedgekeurd na het zien van een foto van deze jongen. Rick, behoedt je voor een menigte aan Zuid-Afrikaanse vrouwen: ze willen nu allemaal zo’n exemplaar van jou.

Na twee weken zijn we bijna gewend aan het ritme hier. Louise blijft zich erover verbazen hoe vroeg ze hier wel niet naar bed gaat in vergelijking met in Nederland, Lotte zet iedere stagedag braaf de wekker, het internet is nog steeds een van de grootste frustraties die ons de hele dag achtervolgd en het weer bevalt ons eigenlijk wel prima. Het ongedierte is erachter gekomen dat ze ons beter met rust kunnen laten. Jeeeeej… al vier kakkerlakvrije dagen. Wat dus ook betekent dat er al vier dagen geen gekrijs vanuit ons pittoreske huisje is te horen. De bewaker van Khayelisha heeft hier afgelopen weekend echter kennis mee mogen maken. Een vreselijke kakkerlak van minstens 10 centimeter had zijn plek hoog op de muur in de badkamer toegeëigend. Lotte kwam krijsend deze ruimte uit bij het ontdekken van dit beest. Met bezem, lullig stokje en een hand vol tissues was het team Lotte-Louise vs. kakkerlak. Louise stond met trillende beentjes met de bezem in de aanslag en werd lichtelijk gestoord van het gekrijs van Lotte in haar linkeroor: ‘En hard hè Louise, HARD!’. Na het neerslaan van de kakkerlak, stormden wij alle kanten van het huis op en had de kakkerlak (welke op wonderlijke wijze de enorm harde klap van Louise wist te overleven) vrij spel in de badkamer. De grote vraag was: waar bevond hij zich. Lotte ging op zoek naar een zaklampje, maar kwam de slaapkamer niet meer uit. Louise stond ondertussen met bezem in haar handen op de gang te krijsen naar Lotte waar ze bleef en hoopte de kakkerlak niet in haar eentje te moeten vermoorden. De kakkerlak heeft deze strijd oneerlijk weten te winnen, doordat Lotte in de slaapkamer verging van de pijn in haar rug. Tijdens een extra check door het huis of het ongedierte wel echt weg was, zag Louise de kakkerlak achter een tegeltje in de keuken verdwijnen, pakte de anti-kakkerlakspray en heeft dit tegeltje desastreus ondergespoten met de spray. Als hij nu nog leeft, is het echt een wonder. Maandag hoorden we van de bewaker dat hij zich toch wel een beetje afvroeg wat er wel niet gaande was in ons huis. We hebben hem maar laten beloven dat als hij dit vreselijke gekrijs nog eens hoort, de deur moet intrappen en ons moet verlossen van het wilde ongedierte. Bah! Bah! Bah!

Ondertussen proberen we voorbeeldige studenten te zijn door onszelf elke avond voor te nemen echt iets voor school te gaan doen. Hier komt echter vrij weinig van als we al om 21.30 uur gaan slapen en te moe zijn om ook maar aan school te denken. Plan de campagne: dit weekend staat in het teken van school, school en nog meer school. Status: Lotte heeft alles af en Louise stelt alles uit, as usual. Verder is het zaterdag: wasdag. Schoon beddengoed, frisse handdoeken en heerlijk ruikende schone kleren. Aangezien we onze lieve collega’s zo ontzettend misten op deze warme, zomerse, zondag, besloten we vanmiddag maar eens een bezoekje te wagen. Internet. Dat is wat het ziekenhuis ons in het weekend kan bieden. We hebben onze taxichauffeur, Wilana, maar weer eens opgetrommeld om ons even bij de Spar af te zetten. Alhoewel: dit bood ze zelf aan, omdat ze het geen veilig idee vond om ons alleen geld te laten trekken uit de muur. Lees: Wilana stond op wacht terwijl wij ons als twee neuroten op de automaat hebben gestort. Na een discussie bij de klantenservice over het beltegoed, kregen we wat we wilden: tegoed voor de dongel. Ondertussen weten we dus ook hoe dit werkt. Een wonder. In het ziekenhuis beland, komt Louise er lekker slim achter dat haar USB-stick (met alle verslagen…) in haar portemonnee zit…die met Wilana mee naar huis is gegaan, veilig in de kluis…Niet handig. Dan maar op en neer. Het houdt ons bezig en zorgt dat we niet in een saaie sleur raken. Al werden we blij verrast door onze buurman, die ons even een lift aanbood naar het ziekenhuis. Erg attent. Prachtig uitzicht ook: mooie, witte man, inclusief prachtige ogen, donker haar en sexy stoppelbaard. Dag ook weer goed gemaakt. Nu hopen dat hij ons zo meteen staat op te wachten bij het verlaten van het ziekenhuis.

Conclusie van dit alles: we hebben ons plekje hier gevonden, genieten van alles wat we doen, hebben ontzettend veel lol met elkaar en hadden dit avontuur voor geen miljoen euromunten willen missen. We zijn benieuwd naar wat de komende zeven weken allemaal nog gaat gebeuren. Time flies! Het vertrek van Schiphol lijkt alweer weken geleden te zijn, de mensen in Tugela Ferry lijken aan ons te wennen en de kinderen van Khayelisha hebben onze harten gestolen en weten onze namen ondertussen ook al goed te onthouden ‘Aunty Lottah’ en ‘Aunty Loesie’. Life is good!

Lieve groetjes uit een zonovergoten, ietwat stoffig, warm, mooi en magisch Zuid-Afrika!