“Marry me, yes, you with the dress!”

Een teken van leven, dat is wat iedereen van ons wil horen. In ieder geval…dat hopen we toch wel een beetje. Bij deze: we leven nog!

Schiphol, 17.15 uur
Lotte kende Schiphol op haar duimpje. Stakingen in heel Nederland zouden de snelwegen over hoop gaan brengen en dit bezorgde de vader van Lotte stressfactor 100. Hierdoor zat zij om 14.15 uur al in de auto. Daar gingen ze hoor, de familie van Mierlo + lieftallig vriendje Rick. Stakingen, wat nou stakingen? Om 16.00 uur zijn ze goed en wel op Schiphol. Na 3 uur wachten, 4 koppen thee en bijzonder goed gezelschap van Room en Fab, die als verrassing opeens voor Lotte haar neus stonden, kwam Louise aankakken.

Schiphol, 17.30 uur
Louise komt aan op schiphol. Stakingen in heel Nederland bezorgde de vader van Louise drastische ideeën als ‘We gaan met de trein’. Maarja, ook deze rijden niet meer. Toch maar met de auto. Stakingen, wat nou stakingen? Na een lange zoektocht, waarbij Louise haar achterban kwijtraakte, vond ze Lotte. Compleet. Nu nog de achterban terugvinden.

Schiphol, 17.45 uur
Jaaaa, we hebben eindelijk de incheckbalie gevonden aan de andere kant van Schiphol. Blij dat er wandelende navigatorsystemen in de achterban van Louise waren, anders hadden we dit uiteraard nooit gevonden. Onze dank gaat uit naar de mensen die zich nu aangesproken voelen. Een bijzonder vriendelijke medewerkster van Lufthansa laat onze té zware koffers toch door zonder bij te betalen. Onze lach doet wonderen. Zelfs bij vrouwen…

Tijd om afscheid te nemen, wat iets minder leuk was. Louise vond het wel prima, maar Lotte pinkte even een traantje weg. Als echte avonturiers lopen we vervolgens richting de douane. Na flink te balen over het feit dat onze tassen eerst helemaal leeg gehaald moesten worden, om vervolgens weer op gestructureerde wijze in te gaan pakken, sjokken we naar het vliegtuig toe. Spannend! “We gaan dit gewoon echt doen” zeggen we tegen elkaar. In het vliegtuig irriteren we ons mateloos aan onze Indiase achterburen. Klagend over zweetluchtjes, het feit dat deze mannen alcohol benuttigen tijdens de vlucht en het feit dat ze keihard tegen onze stoelen aanbeukten, komen we toch snel en veilig op Frankfurt aan. Bij het zien dat we op gedeelte A aankomen en naar gedeelte Z moeten rennen, verdwijnt ons enthousiasme. Het feit dat het alfabet nog 24 andere letters kent tussen de A en de Z, doet ons lood in de schoenen geven. Met 55 minuten overstaptijd is dit toch veel te ver?! Echter is men op Frankfurt zo slim om sluiproutes (liften) te creëren. Na vriendelijk te hebben gelachen naar ontzettend aantrekkelijke en bovenal Duitse douaniers (GEEN sarcasme), is onze gate al in zicht en dus nog zeeën van tijd over. Het lopen naar onze gate gaf ons een honger die niet te stillen leek. Lotte leek het ideaal als er een McDonald’s tegenover onze gate zou zitten. Achteraf bleek dit een voorspellende talent van Lotte te zijn, want ja hoor… daar zagen we de grote M. Na ons vol te hebben gegeten bij deze fastfoodketen (we overdrijven niet als we zeggen dat mensen zelfs bleven staren), besloten we in de rij te gaan staan voor het vliegtuig. Groot, mooi en bijzonder was deze Airbus A380-800. Echter na twee uur waren we hem al meer dan zat. Stewards die té vrolijk waren, stewardessen die reclame maakten voor Prodent en té veel eten dat werd rondgebracht, bezorgden ons een minigehalte aan irritaties. De kapotte tv Lotte deed de emmer echter helemaal overlopen. Maar dan krijgen we er natuurlijk wel wat voor terug: een redelijk goede nachtrust en Johannesburg. In Johannesburg kregen we snel een stempel in onze paspoorten, we haalden onze koffers op en moesten opnieuw inchecken. Ook hier was men ontzettend vriendelijk: de dame die ons incheckte was met het verkeerde been uit bed gestapt. Daar is ook alles wel mee verteld. Vervolgens gingen we op zoek naar nog meer eten en kwamen uit bij een broodjeskraam. Louise, met haar vrees voor kaas, moet het natuurlijk altijd weer lastig maken. Blank, vrouw en blond maakte de hele zaak gemakkelijker. Speciaal voor haar werd er een nieuw broodje gemaakt, zonder kaas. De ultieme kans voor het Afrikaanse manvolk om deze twee blonde meisjes eens goed te bekijken en te benaderen voor een eventueel huwelijk. Afgezet en wel slenterden we snel naar onze laatste gate. Volgepropt in een busje werden we naar ons laatste vliegtuigJE gebracht. Veelbelovend, klein maar fijn: onze laatste vlucht op weg naar ons avontuur.

Pietermaritzburg verraste ons enorm: warm, heet, warm, heet. Spijkerbroeken zijn niet gemaakt voor Zuid-Afrika. We spotten al snel het, o zo, beruchte bord ‘COSH’. Fijn dat onze chauffeur het allemaal wat duidelijker heeft gemaakt voor ons door er voor de zekerheid ‘Lotte and Louise’ op te zetten. Deze man greep zijn kans door ons meteen goed te omhelzen, warm welkom (letterlijk en figuurlijk). Effectief en snel komen onze koffers uit het vliegtuig. De koffers werden hier letterlijk van het vliegtuig naar de aankomsthal getild. Tevreden springen we bij onze chauffeur in de auto, op naar Tugela Ferry.

Met een tussenstop in Pietermaritzburg, om beltegoed te halen, racen we door het binnenland, over zandwegentjes naar ons paleisje. En racen bedoelen we letterlijk. In ons opzicht leek het erop dat men op bepaalde wegen slechts 50 km/h zou kunnen rijden. Onze chauffeur had haast (of wij waren gewoon niet leuk) en ‘zoefde’ met 140 km/h over de wegen. Reisziektepilletjes werkten wonderbaarlijk goed. Lotte kwam ongedeerd en met een rustige maag aan op plaats van bestemming. Louise vooral onder de indruk van de veilige manier van autorijden van onze chauffeur.

Tugela Ferry. Vreemd om hier, na een jaar van voorbereiden en veel verhalen te hebben gehoord, eindelijk te zijn. Het voelt onwerkelijk, maar ergens toch ook al wel een beetje normaal. Bianca verwelkomde ons hartelijk en liet ons kennis maken met de lieve kinderen die hier wonen. Binnen no time zijn we gebombardeerd tot aunty Lotte en aunty Louise. Eitje voor de kinderen om dit te onthouden, lastiger gaat het voor ons worden om alle namen van de kinderen uit te spreken, laat staan te onthouden. Bianca gooide meteen haar kooktalent (…) in de strijd, terwijl wij onze slaapkamer verkende en deze, zo goed als dat kon, van de buitenwereld gingen aftapen. Geen diertje die hier binnen gaat komen. Echter wel in bad: een leger aan spinnen had besloten hier hun kamp op te slaan. The battle of Lotte kon gaan beginnen. Met een goedkope primarkschoen van Louise mepte Lotte de een na de ander dood, morsdood. Dank aan primark. Nog grotere dank aan primark voor het sponsoren van onze jurken. Integratiemomentje: spijkerbroeken uit, lange jurken aan. Het is dat we blank zijn, maar anders zouden we onherkenbaar tussen onze dorpsgenoten kunnen wandelen.

Bianca nam ons mee voor een boodschappentour. Ongelooflijk maar waar, dit gaat net zoals in Nederland, gewoon bij de Spar: pindakaas en ‘echte’ Gouda kaas zijn voor weken ingeslagen. Onderweg showde Bianca ons vol trots de stad ‘Tugela Ferry’, lees: één hoofdstraat, drie zijwegen, één ziekenhuis, 58 loslopende geiten en een stelletje lome koeien. Bepakt en bezakt komen we weer thuis. Inmiddels donker, geconfronteerd met een kikker en kinderen die ons om onze angst uitlachen, duiken we snel ons bed in. Gefrustreerd dat het internet niet werkt zoals we wensen dat het werkt, sluiten we onze ogen. Het was ons het dagje wel.

De volgende dag, zondag 9 maart, werden we wakker in een warme, muffe slaapkamer. Misschien moeten we toch maar van ons plan, wat betreft onszelf aftapen van de buitenwereld, afstappen. Na een uitgebreid ontbijt (brood met echte pindakaas, Louise was zo blij als een klein kind met een nintendo DS) besloten we onze nieuwe dorpsgenoten kennis te laten maken met wandelende reflectorlichten. Witte huid en zon, dat gaat pijn doen aan de ogen. Dit kennismaken ging als volgt:
Locals: “Sawubona”
Wij: ‘Shit, moeten we nu wat terug zeggen?’ ‘Nee, veiliger van niet.. doorlopen.’ ‘Ohw’
Locals: “Umgani?”
Wij: ‘Moeten we echt niet iets terug zeggen?’ ‘Nee.. loop door!’
Ons doel van deze wandeling was dokter Moll spontaan tegen het lijf te lopen. Deze man bleek onvindbaar. Een boom tegenover zijn huis werd onze tijdelijke vriend. Internet bleek namelijk scheutig aanwezig te zijn op het ziekenhuisterrein. Hier hebben wij uiteraard dankbaar en ongegeneerd gebruik van gemaakt. Niet handig om dan al die tijd in de volle, warme, brandende zon te gaan zitten. Plotseling kwam dokter Moll vrolijk uit zijn huis gesjokt. Meteen sprongen we op deze man af, want als hij net zoals het mailcontact met hem is, zou hij ons daar gerust nog drie weken kunnen laten zitten. Beste man deze, voor ons nog wat mysterieuze, dokter Moll.

Onze vriend, de boom, heeft ons helaas niet genoeg kunnen beschermen. De zon heeft meteen haar sporen op ons achtergelaten: verbrand en moe slenterden we verder naar de Spar voor schoonmaakmiddelen. Immers geldt voor ons: zondag, wasdag. Als het aan de locals had gelegen, waren we onderweg al 13 keer getrouwd. Wijs als we zijn, hebben we dit maar vriendelijk afgeslagen. Desalniettemin vleit het ons ontzettend (‘Lot, ik ben dat gezeur over “Marry me, yes, you with the dress” nu al zat…’). Op de terugweg kwamen we Wilana, een lieve vrouw van Khayelisha (het weeshuis waar wij verblijven) tegen. Ze zou een meisje thuis af gaan zetten en wilde ons daarna de omgeving laten zien. We hebben genoten in het kwadraat. Als we zeggen dat het hier mooi is, is het ook echt supermooi. Als we zeggen dat het hier anders is, is het ook echt heel erg anders. Na Wilana haar autorijdkunsten zijn we blij dat we veilig thuis zijn gekomen. De confrontatie met een hagedis maakte dat de kinderen zich de kreukels hebben gelachen. Bij het ontdekken dat we het ook niet echt hebben op Simba, de huishamster, was het hek helemaal van de dam. We zullen de geschiedenis in gaan als grote schijtluizen. Blij als we waren met de schoonmaakmiddelen hebben we letterlijk alles schoongemaakt wat er voor ons neus tevoorschijn kwam. Momenteel ruikt het hier naar bloemetjes, Cif en is het een klein beetje hemels. Kortom: heerlijk. Nu kunnen we veilig gaan douchen en genieten van het feit dat alles spik en span is in ons eigen huisje. Volgende stap: degelijk internet en baby’tjes vangen.

Veel liefs,
Lotte & Louise